Η γενιά του 50, 60 και 70
Σύμφωνα με τις στατιστικές, αυτοί από εμάς που ήμασταν παιδιά τις δεκαετίες του 40 50 60 και 70 πιθανόν δεν θα έπρεπε να είχαμε επιζήσει.
Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο. Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκκαλα κι οι κρεβατοκάμαρες ξύλινα πατώματα που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, με κάτι βαρειές παρκετέζες και κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατουσες μας.
Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση. Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής πάθαινε ιλαρά, κοκύτη, μαγουλάδες, ανεμοβλογιά.
Δεν είχαμε καπάκια ασφαλείας στα μπουκάλια με τα φάρμακα, ούτε καπάκια στις πρίζες του δωματίου, εκείνες τις σκούρες τις φτιαγμένες από βακελίτη.
Ζεσταινόμασταν με σóμπες με ξύλα η με… κάρβουνο, η με θερμάστρες πετρελαίου. Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε.
Τηλέφωνο είχε ή σε κανένα θάλαμο του ΟΤΕ με κερματοδέκτη με εκείνες τις μάρκες τις χαραγμένες, ή στο περίπτερο της γειτονιάς, που είχε κρεμασμένα με μανταλάκια τα περιοδικά μας ο Μικρός Ηρωας κι ο Μικρός Σερίφης, κι ακόμα το Ρομάντζο, το Πάνθεον, το Ντομινό, η Βεντέττα, το Πρώτο, το Εμπρός.
Ακόμα ζητάω τη σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου του ταλήρου, ή τις πρώτες γκοφρέτες ΜΕΛΟ με τα χαρτάκια με τις φορεσιές και τις σημαίες των χωρών του κόσμου, ακόμα θυμάμαι το Γλυφιτζούρι κοκοράκι, το μαλλί της γριάς στα πρόχειρα λούνα παρκ, το φρεσκοψημένο ποπ κορν , τις καραμέλες γάλακτος τις τυλιγμένες στο χρυσό χαρτί, τις κατακόκκινες καραμέλες τσάρλεστον ,το πεστίλι πέτσα βερίκοκο , το αυθεντικό παστέλι, και το κάτασπρο μαντολάτο. Ακόμα θυμάμαι τη γεύση απ το καλαμπόκι και τα κάστανα και συγκινούμαι όταν βλέπω καστανάδες, λίγους πια και καλαμποκάδες σε κάνα πανηγύρι.
Χάθηκαν τα αυθεντικά σουβλάκια με τα ντονέρ και την ξεροψημένη πίτα και το κοκινοπίπερο.
Τα αστικά λεωφορεία Σκανια Βάμπις, Σκόντα, Βόλβο κι αργότερα Βritish Leyland και ΗΙΝΟ, είχαν τη μηχανή μέσα και ήταν συνήθως καλυμμένη με μπλέ δερμάτινα καπιτονέ καλύμματα. Βόγκαγαν κάθε φορά που ο οδηγός άλλαζε ταχύτητα. Καμμιά φορά είχε και μια θέση μπροστά δεξιά δίπλα στη μηχανή που ηταν η καλύτερη για τα παιδικά μας όνειρα. Υπήρχε και εισπράκτορας στριμωγμένος δίπλα στην πίσω πόρτα με το κλασσικό γκρί καπέλο με το γείσο, ένα πρωτόγονο μικρόφωνο κι έλεγε τις στάσεις ή φώναζε τέρμα τα μία και είκοσι. Θυμάστε εκείνες τις κερματοθήκες που έβαζε τα κέρματα και που τώρα τελευταία ξανάγιναν της μόδας;
Τα κίτρινα τρόλευ με τους οδηγούς και τους εισπράκτορες με τις καφέ στολές, κι εκείνο το περίεργο μηχανάκι με τη μανιβέλλα που έκοβε τα εισιτήρια.
Τα γκρίζα αμερικάνικα πελώρια ταξί με τα καθισματάκια που έπεφταν από τις πλάτες των μπροστινών καθισμάτων, γυρόφερναν ή άραζαν στις πιάτσες. Κι οι πειρατές, «ένα διφραγκάκι Σύνταγμα» τους έκοβαν το μεροκάματο.
Ποιος να έχει τότε Ι.Χ Οι λίγοι τυχεροί αγόραζαν VW σκαραβαίους, ή μεταχειρισμένα Consoul Cortina, Hansa, Wartburg, FIAT 1100, Opel Olympia. Θυμάστε τα Anglia, τα Peugeot 403, τα Renault 10 ή το Simca 1000, με τα ανύπαρκτα καλοριφέρ και τα λιγνά λάστιχα.
Το γάλα μας το έφερνε ο γαλατάς ή μέσα σε γυάλινα μπουκάλια με αλουμινένια καπάκια ή μας το άδειαζε από μεγάλες καρδάρες στην κατσαρόλα στην εξώπορτα.
Οι κολώνες του πάγου που τις έφερνε ο παγοπώλης με την τρίκυκλη μοτοσυκλέτα του και τις κουβάλαγε με εκείνο το περίεργο εργαλείο γάντζο, αργοέλιωναν στο κεφαλόσκαλο. Και η βρύση του ψυγείου είχε στο στόμιο της τυλιγμένο ένα λευκό τουλπάνι σα φίλτρο. Που ηλεκτρικά ψυγεία. Αργότερα θυμάμαι κάτι ΠΙΤΣΟΣ ΙΖΟΛΑ και ΚΕΛΒΙΝΕΙΤΟΡ.
Οι παπλωματάδες, οι καρεκλάδες οι γανωτζήδες οι ακονιστές κι οι τσαγκάρηδες είχαν πολλή δουλειά. Στην κεντρική λεωφόρο ένα πλήθος από λούστρους με καλογυαλισμένα κασελάκια που λαμποκοπούσαν περιίμεναν πελάτη. Και σε κάποια γωνιά σε μια καμαρούλα 2Χ2 ήταν το βασίλειο του τσαγκάρη με εκείνο το περίεργο καλαπόδι που έβαζε ανάποδα το παπούτσι και το κόλλαγε και το κάρφωνε με εκείνες τις μαύρες πρόκες με το πλατύ κεφάλι και διάχυτη η μυρουδιά της βενζινόκολλας
Στη γωνιά του δρόμου μια ΕΒΓΑ που πούλαγε γάλα, γιαούρτια και παγωτά σε ψυγεία με μαύρα λαχιστένια καπάκια, και σε μια γωνιά μεταλλικά κουτιά με γυάλινο επάνω μέρος και μέσα μπισκότα γεμιστά με κρέμα γεύση βανίλλια σοκολάτα φράουλα και μπανάνα και κουραμπιέδες Μπούσιου αν θυμάμαι τυλιγμένους σε ημιδιαφανές χαρτί.
Στο κομμωτήριο της γειτονιάς οι κυρίες ψηνόντουσαν με τις ώρες κάτω απ τις κάσκες σεσουάρ με τα μαλλιά πασαλειμένα πλίξ τυλιγμένα σε ρόλλει κι όλα μαζί σκεπασμένα με δίχτυ και τα αυτιά σκεπασμένα με κοκκάλινα καπάκια. Η μανικιουρίστα καθάριζε τα πετσάκια και έβαφε τα νύχια με κατακόκκινο μανό που μύριζε ασετόν από δέκα μέτρα μακριά.
Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα. Οι πρώτες καφετιέρες ήταν κάτι γυάλινες κανάτες γεμάτες νερό πάνω στη φωτιά,με ένα ειδικό μεταλλικό φίλτρο που ο ατμός που υγροποιόταν έπεφτε πάνω στον καφέ τον έριχνε στο νερό και ο κύκλος συνεχιζόταν μέχρις εξαντλήσεως του περιεχομένου.
Σαββατόβραδο στα μικράτα μας σινεμαδάκι την σπουδαία περίοδο του Ελληνικού κινηματογράφου και το βράδυ ταβερνάκι με μπριζολίτσα παιδάκια και μια γουλιά μπύρα που μας έδινε κρυφά η μάνα μας γιατί «το παιδί δεν πρέπει να πίνει».
Και αργότερα πιο μεγάλοι πια σινεμά και καφετέρια στον Πύργο των Αθηνών ,το Loubier, το Blue Bell, του Φλόκα, το Βυζάντιο, του Βρυλώνια με τις φοβερές μακαρονάδες. Τη Σόνια.
Με πόση χαρά ακολουθούσαμε Κυριακή πρωϊ τον πατέρα στο καφενείο και απολαμβάναμε επί ώρες μια κουταλιά βανίλια, το γνωστο υποβρύχιο μεσα σε ένα ποτήρι παγωμένο νερό, ή τρώγαμε το μεζέ του ούζου και του αφήναμε το ούζο ξεροσφύρι. Κι ύστερα με το ποδήλατο πάνω κάτω στο πεζοδρόμιο κι εκείνος να μας ρίχνει κλεφτές ματιές κάθε που σήκωνε το κεφάλι του απ το τραπέζι με την πρέφα ή το τάβλι. Και το μεσημέρι της Κυριακής μετά το οικογενειακό γεύμα πόση πίκρα όταν έφευγε για το γήπεδο χωρίς εμάς γιατί ήταν μεγάλο παιγνίδι και με πόση λαχτάρα περιμέναμε να ακούσουμε την περιγραφή απ το ραδιόφωνο. Γεωργίου, Φώσκολος, Λογοθέτης κι αργότερα απ την τηλεόραση Διακογιάννης Φουντουκίδης Κατσαρός.
Η γλυκύτερη αναμονή το καλοκαίρι ήταν ο παγωτατζής με το καρότσι με τις σιδερένιες ρόδες που το σπρωχνε στο χωματόδρομο. Παπασπύρου ΑΣΤΥ ΕΒΓΑ. Μια δραχμή η κρέμα, μιάμιση το κακάο, δύο η σοκολάτα.
Τα καλοκαίρια μπάνιο με το πούλμαν ή πάνω στις καρότσες των αγροτικών ή με φορτηγά ή άντε με προϊστορικά λεωφορεία που ζεμάταγαν σαν την κόλαση στις κοντινές παραλίες, Καβούρι Βουλιαγμένη, Βάρκιζα άντε και στη Λουμπάρδα ή απ την άλλη μεριά Ραφήνα Νέα Μάκρη Κόκκινο λιμανάκι. Γελάγαμε με κάτι χοντρές γριές που κάνανε μπανιο με τις κομπιναιζόν, Πέφταμε κάτω και χτυπιόμασταν όταν βλέπαμε κάποιους με το ένα χέρι να κρατάνε τυλιγμένη την πετσέτα γύρω τους και με το άλλο να προσπαθούν να βγάλουν το μαγιό και ναι βάλουν εσώρουχο και παντελόνι. Σιχαινόμασταν τα κεφτεδάκια ή τα ντολμαδάκια στην αμμουδιά. Και το νερό που πίναμε ήταν πάντα χλιαρό.
Και φρούτα, θεούλη μου τι φρούτα ήταν αυτά! Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να κουβαλάει κάτι δωδεκάκιλα Αμερικάνικα ριγέ καρπούζια και γιαρμάδες που σε κάθε δαγκωνιά τα ζουμιά έτρεχαν στο πηγούνι και το λαιμό. Και πεπόνια που μοσχομύριζαν. Και κεράσια μέλι. Και σταφύλια ολόγλυκα. Ψωμί, τυρί φέτα και καρπούζι για φαγητό. Η υπέρτατη γεύση.
Πίναμε νερό απ το λάστιχο του κήπου (τι εμφιαλωμένα και πράσινα άλογα), τρώγαμε λουκουμάδες με ζάχαρη, κουλούρι και τριγωνάκι κεφαλοτύρι απ τον πλανόδιο κουλουρά έξω απ την εκκλησία, αμφίβολης καθαριότητας τυρόπιτες και σάμαλι ( Δεν έχω ξαναδοκιμάσει από τότε τέτοια νοστιμιά), κοκ και κορνέ με σαντιγύ, και πάστες νουγκατίνες σοκολατίνες και σεράνο απ τις ΕΒΓΑ της γειτονιάς. Γευόμασταν βούτυρα και μαρμελάδες σπιτικές και σπιτικά γλυκά κουταλιού συκαλάκι, περγαμόντο, βύσσινο και πορτοκάλι, νερατζάκι, και φαγητά που δεν τα φτιάχνουν τώρα γιατί είναι κουραστικά. Ροστ μπήφ, μελιτζάνες παπουτσάκια, ιμάμ, παστίτσια, μουσακάδες. Τρώγαμε τόνους κεφτέδες με πατάτες τηγανιτές αλλά ποτέ δεν είμασταν υπέρβαροι γιατί γυρνάγαμε όλη μέρα στους δρόμους και τις αλάνες παίζοντας.
Μοιραζόμασταν με τους φίλους μας μια πορτοκαλάδα ή γκαζόζα απ το ίδιο μπουκάλι και ποτέ κανένας μας δεν έπαθε τίποτε. Δεν πολυαρωσταίναμε , αλλά αν τύχαινε να αρρωστήσουμε πάντα υπήρχε μια καλή μάνα ή γιαγιά να μας δώσει λίγο φιδέ και να μας ρίξει βεντούζες να μας δώσει μια κουταλιά Νορισοντρίν, Ιπεσαντρίν ή ασπιρίνη διαλυμένη στο κουταλάκι μαζί με ζάχαρη, ή να μας κάνει μια ένεση με γυάλινη σύριγγα που τη βράζανε στο κατσαρολάκι, και πιο ύστερα να μας διαβάσει κανένα παραμυθάκι για να αποκοιμηθούμε. Και κάτι θερμόμετρα γυάλινα του πεντάλεπτου και στα πόδια του κρεβατιού να γουργουρίζει η γάτα η παρδαλή και να αναδεύεται και να παίζει με την άκρη της κουβέρτας.
Οταν κάναμε ποδήλατο (eska ή velamos) δεν φορούσαμε κράνος και στην πίσω ρόδα βάζαμε πάντα χαρτόνι από πακέττο τσιγάρα πιασμένο με ξύλινο μανταλάκι έτσι για να κάνει θόρυβο και να μας θυμίζει μηχανάκι
Περνάγαμε ώρες έξω απ το σπίτι φτιάχνοντας πατίνια με ρουλεμάν και σανίδια και κατεβαίναμε τις κατηφόρες τις γειτονιάς απλά για να διαπιστώσουμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένο. Κι όταν σηκωνόμασταν μέσα απ τους θάμνους που καταλήγαμε, μαθαίναμε πώς να διορθώνουμε το πρόβλημα των φρένων. Για να μη ξαναπληγώσουμε τα γόνατα μας και να μην αποκτήσουμε ευμεγέθη καρούμπαλα στο κέντρο του μετώπου μας Κι αν τα αποκτούσαμε τα πατάγαμε με εκείνα τα μεγάλα τάλληρα για να μη φουσκώσουν.
Είχαμε φίλους. Βγαίναμε στο δρόμο και τους βρίσκαμε. Παίζαμε μπάλα και κυνηγητό στους δρόμους. Τα δοκάρια στα αυτοσχέδια γήπεδα ήταν ή οι σχολικές τσάντες ή τα πουλόβερ κι οι ζακέττες μας κουβαριασμένες και για καλάθια του μπάσκετ είχαμε τα περβάζια των παραθύρων. Πόσες φορές δεν σπάγαμε και κανένα τζάμι και εξαφανιζόμασταν όλοι μαζί αφήνοντας τη μπάλα στα χέρια κάποιου συνταξιούχου που την έσκιζε με το σουγιά και την πέταγε στο δρόμο. Ο παλιόγερος !
Σκάβαμε λακουβάκια για να παίξουμε γκαζές, ακόμα και κουτσό μαζί με τα κορίτσια, χαρτάκια ή απ αυτά που αγοράζαμε απ τα περίπτερα ή με τα χαρτόνια απ τα πακέτα τα τσιγάρα.
Πηγαίναμε στα σπίτια των φίλων μας και χτυπούσαμε την πόρτα, ή το πιο συνηθισμένο μπαίναμε χωρίς να ρωτήσουμε. Πέφταμε από δέντρα, κοβόμασταν, πληγώναμε τα γόνατα μας και σπάγαμε και κανένα χέρι και οι γονείς μας μάς κατσάδιαζαν κι αυτό ήταν. Λίγο βάμμα στην πληγή κι όξω απ την πόρτα. Τσακωνόμασταν και παίζαμε μπουνιές και μαυρίζαμε και μελανιάζαμε και πάλι φιλιώναμε. Παίζαμε ξιφομαχίες με αυτοσχέδια ξύλινα σπαθιά. Τα ακόντια μας ήταν τα κοντάρια απ τις σκούπες ειδικά από εκείνες που τύλιγαν με μια μαξιλαροθήκη και ξαράχνιαζαν τα ταβάνια. Οι ασπίδες μας ήταν τα καπάκια απ τις μεγάλες κατσαρόλες .
Τρώγαμε ακόμα και σκουλήκια και λάσπες απ τον κήπο. Θυμάστε τη γεύση της λάσπης; Ούτε μάτια βγάλαμε, ούτε τα σκουλήκια έζησαν για πολύ το στομάχι μας.
Κι όταν η γιαγιά πότιζε τον κήπο τι πλάκα να της πατάς το λάστιχο του ποτίσματος και να της κόβεις το νερό κι εκείνη να φωνάζει. Κι ο πανικός ακόμα μεγαλύτερος όταν πιάναμε το φλίτ με το εντομοκτόνο για να παίξουμε ανίδεοι για το δηλητήριο που περιείχε.
Στους ποδοσφαιρικούς μας αγώνες την ομάδα την έφτιαχναν μερικοί, οι υπόλοιποι μάθαιναν να ζουν χωρίς αρχηγιλίκι. Φεύγαμε απ το σπίτι το πρωί και παίζαμε όλη μέρα ελεύθεροι αρκεί να γυρίζαμε πίσω μόλις άρχιζε να σκοτεινιάζει, ή όταν η μάνα μας έβαζε τις φωνές απ το μπαλκόνι να τσακιστούμε να ανεβούμε για διάβασμα. Δεν είχαμε βιντεοπαιχνίδια ούτε καν τηλεόραση, ούτε κινητά ούτε υπολογιστές ή internet άντε κανένα ραδιόρφωνο με λυχνίες. Το καλύτερο δώρο ήταν ένα μικρό τρανζιστοράκι με εννιάβολτη Bereck για να ακούμε Εθνικό, ή Ενόπλων.
Πηγαίναμε σχολείο και τα Σάββατα. Τρείς μέρες πρωι, τρείς μέρες απόγευμα. Τετάρτη απόγευμα Πέμπτη πρωί και την πρώτη ώρα Μαθηματικά. Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε το χέρι κάποιου καθηγητή να μας σηκώνει απ τη φαβορίτα ή να μας τραβάει τα αυτιά, η να μας ρίχνει μια σβουριχτή σφαλιάρα. Κι η βίτσα, συνήθως από μουριά να μας πληγώνει την παλάμη. Οι πράξεις μας ήταν δικές μας και οι συνέπειες θα βάρυναν εμάς.
Ποιος δε θυμάται τις καζούρες ιδιαίτερα στους Θεολόγους, τις Αγγλικούδες και τους Τεχνικούς. Τα παρατσούκλια που τους βγάζαμε τα παλιόπαιδα. Ο γιαουρτάς, ο καρκίνος ο θέκλας η θρούμπος ο φισφιρίκος. Την αγωνία μόλις έμπαινε ο μαθηματικός κι άνοιγε τον κατάλογο. -Για να σηκωθεί σήμερα ο ………. Και μέχρι να πεί τον μελλοθάνατο, κόμπος το στομάχι.
Θυμάστε στα διαγωνίσματα την απεγνωσμένη προσπάθεια να αντιγράψουμε με το βιβλίο στα γόνατα, ή τα σκονάκια κρυμμένα στα μανίκια, ή τα κορίτσια που τάγραφαν με στυλό BIC ή SCHNEIDER πάνω στα μπούτια τους και τα κάλυπταν με τις μπλέ ποδιές τους. Μπλέ κοριτσίστικες ποδιές, άσπρο γιακαδάκι και άσπρη μπλέ κορδέλλα στα μαλλιά. Ποδιές που εξαφανιζόντουσαν στο λεωφορείο και χωνόντουσαν μες στις τσάντες και ταΆ αγόρια που περίμεναν στο τέρμα του λεωφορείου.
Ποιος δε θυμάται τις ημερήσιες εκδρομές στον Κάλαμο, τον Αη Γιάννη το Ρώσσο, το Ναύπλιο, τον Οσιο Λουκά, τους Δελφούς για να δούμε τον Ηνίοχο τον σκανδαλιάρη που σε κοίταγε πονηρά όπου κι αν στεκόσουνα ,με κάτι απίστευτα πούλμαν.
Και τους ποδοσφαιρικούς αγώνες των τριών ωρών και βάλε στα άδεια οικόπεδα που τώρα έχουν γίνει μεζονέτες και στούντιο.
Κάποιοι μαθητές όχι τόσο έξυπνοι ή επιμελείς έχαναν την τάξη και ξαναπήγαιναν στην ίδια. Θυμηθείτε πόσους διετείς είχατε στην τάξη σας στο γυμνάσιο. Ήταν εύκολα αναγνωρίσιμοι απ τα γένια και τη χοντρή φωνή.
Ο πρώτος μας έρωτας ήταν συνήθως αδελφή ή εξαδέλφη του καλύτερου φίλου μας. Θυμόσαστε το χτυποκάρδι αλήθεια; Την αγωνία μη μας πάρουν χαμπάρι. Το πρώτο φιλί. Τα ξαναμμένα μάγουλα ,το χνούδι πάνω απ το χείλος μας.
Θυμάστε τα πάρτυ γενεθλίων με 15 αγόρια και δύο κορίτσια, (Ποιος να αφήσει την κόρη του να πάει) με πορτοκαλάδα ή ΤΑΜ ΤΑΜ, πατατάκια τσιπς και σπιτικό κέϊκ κι αργότερα βερμουτάκι και ξηρούς καρπούς. Τις άπειρες φορές που χορεύαμε το ίδιο μπλούζ σε συνενόηση με τον υπεύθυνο του πικάπ, έτσι για να μένουμε πιο πολλή ώρα αγκαλιασμένοι με το κορίτσι των ονείρων μας. Την απίστευτη φράση ΤΑ ΦΤΙΑΞΑΜΕ. Τι φτιάξαμε ο Θεός κι η ψυχή μας.
Πηγαίναμε στο γήπεδο τρείς ώρες πριν το μάτς και γυρίζαμε παπί απ τη βροχή και παγωμένοι μέχρι το μεδούλι τυλιγμένοι με μουσκεμένες σημαίες και χωμένοι σε πλαστικές σακούλες Κι με τις κάλτσες να τρέχουν
Υπήρχαν τέσσερις εποχές διακριτές μεταξύ τους. Τα φύλλα των δέντρων έπεφταν το φθινόπωρο και τα μπουμπούκια των λουλουδιών άνθιζαν την άνοιξη. Υπήρχαν δέντρα και κήποι στις αυλές των σπιτιών και πηγάδια και χώμα που μύριζε μετά το πότισμα . Θυμάστε τους πανσέδες; Τα σκυλάκια; Τα χρυσάνθεμα;
Τις πλεχτές ζακέτες που βάζαμε κάπου μετά το Πάσχα. Τα πρώτα μακριά παντελόνια.
Τα καλοκαιρινά βράδια τα βγάζαμε ή στα σκαλιά παρέες παρέες, ή παίζοντας κρυφτό και κρυφτοντένεκο, ή στα καλοκαιρινά σινεμά με τα χαλίκια, τις καρέκλες με το πλαστικό σκοινί, τις μπουκαμβίλιες στη μάντρα , τον πασατέμπο και την πορτοκαλάδα ΠΑΡΘΕΝΩΝ. Αξέχαστα χρόνια.
Οι γενιές αυτές έβγαλαν μερικούς απ τους καλύτερους επιστήμονες, γιατρούς, μηχανικούς, ανθρώπους εργατικούς και τίμιους οικογενειάρχες και πολλούς άλλους. Τα τελευταία πενήντα χρόνια έγινε έκρηξη σε καινοτομίες και νέες ιδέες. Είχαμε επιτυχίες, αποτυχίες και υπευθυνότητα και μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα. Μεγαλώσαμε σαν παιδιά με τις χαρές και τις λύπες, μας. Ζήσαμε. Και θα εξακολουθήσουμε να ζούμε όσο μας χρωστάει ο Θεός, σε πείσμα όλων αυτών που μας πλαστικοποίησαν τη ζωή με δικές τους ιδέες και για δικό τους όφελος.
*Το πιο πάνω κείμενο έφτασε ως εμένα με e-mail. Δεν γνωρίζω τον αρχικό συντάκτη του.
Some content on this page was disabled on 05/05/2021 as a result of a DMCA takedown notice from MLP. You can learn more about the DMCA here:
https://wordpress.com/support/copyright-and-the-dmca/
Some content on this page was disabled on 05/05/2021 as a result of a DMCA takedown notice from MLP. You can learn more about the DMCA here:
σε ευχαριστώ για όσα μου θύμησες.
Πάρα πολύ καλό!!!! Με ταξίδεψε, με ηρέμησε. Άραγε ποιος να το έγραψε?
είμαι 20, τα χω ακούσει κ απ τους γονείς μου, ωραία χρόνια ,ωραίες γειτονιές, ωραίες εικόνες, ευτυχώς που διαφυλαχτηκαν και για μας.. ευχαριστώ πολύ για την ενδεχόμενη απάντηση, αλλά δεν θα πάρω, τα γεγονότα με έχουν ήδη καλύψει.
Θα μπορούσες παρακαλώ να αναφέρεις τις πηγές των φωτογραφιών;Εκτός αν συνόδευαν το email οπότε δεν πειράζει!
Perseus και Anna, κι εγώ το βρήκα απίστευτα γλυκό και νοσταλγικό.
Logiflesh, καλωσόρισες. Έχεις δίκηο, δεν κάναμε και πολύ καλή δουλειά, το παραδέχομαι. Και για να δεις πόσο, διάβασε κι αυτό, αν δεν βαριέσαι… https://ninacouletaki.wordpress.com/2007/10/01/elegia-2/
Alexx Kidd, καλωσόρισες κι εσύ! Οι περισσότερες ήταν στο μαίηλ, μερικές τις αλίευσα από το “αχανές διαδίκτυο”, με ανάλογες αναζητήσεις.
Pingback: Η γενιά του 50, 60 & 70 » Αντικλείδι
Pingback: Φούιτ.gr — Η γενιά του 50, 60 & 70 (Νοσταλγικές φωτογραφίες)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΠΟ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ, ΠΑΛΗΕΣ ΩΡΑΙΕΣ ΘΥΜΗΣΕΣ,ΓΙΑ ΝΑ
ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΜΕ ΟΙ ΠΑΛΗΟΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΟΙ,ΕΤΣΙ ΝΑ
ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΤΙΣ ΙΣΟΡΟΠΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΤΑΡΑΧΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.
Πολυ ωραιο το κειμενο..Πραγματι ωραιες αναμνησεις απο μια αλλη ελλαδα, μιαν αλλη κοινωνια.
Αναρωτιεμαι ομως, ολοι αυτοι που νοσταλγουν εκεινη την εποχη και αυτη την ζωη, 5 χρονακια πριν, προτου να ερθει η κριση το ιδιο αισθανονταν?Διοτι τοτε το lifestyle ηθελε το καλο αυτοκινητο ή τα αυτοκινητα, και τα επωνυμα ρουχαλακια,για να πουλαμε μουρη, το κινητο ή μαλλον τα 2 κινητα, τις ατελειωτες ωρες στις καφετεριες να πινουμε το freddoccino, το junk food απο τα McDonald και τα φαστφουνταδικα, και το ατελειωτο shopping στα μεγαλα εμπορικα κεντρα.Αληθεια θα τα σκεφτομασταν ολα αυτα αν η κριση δεν ειχε ακουμπισει τις τσεπες μας?….
ΤΙΣ ΕΖΗΣΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΗΤΑΝ ΩΡΑΙΕΣ ΙΣΩΣ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΗΝΕ Η ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΕΣ ΣΤΕΡΗΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΑΥΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΣ ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΣ ΞΑΝΑΖΗΣΟΥΜΕ
Πολύ ωραία και πολύ αληθινά όλα αυτά.Αυτές οι γενιές όμως
μας έφεραν σ΄αυτήν την κοινωνικο-πολιτική κατάσταση που βιώνουμε
τώρα.
Ευχαριστώ που μου το έστειλες,οπως επίσης κι αυτόν που ζωντάνεψε τις αναμνήσεις αυτές,που έτσι κι αλλιώς έχουν αντικαταστήσει την κοκκινοσκουφίτσα και τα τρία γουρουνάκια των βραδυνων παραμυ
θιων που διηγουμαι στα εγγόνια μου,γιατί προτιμούν¨΄ ιστορίες από τότε που ήσουνα μικρή γιαγιά΄΄με ήρωες παιδικούς φίλους και ξαδέρφια και ιστορίες με μπόλικο αλατοπίπερο για περισσότερο σανπένς.Τώρα θα έχουν και εικόνες.(η ζωγραφιά μου για την παγωνιέρα δεν ήταν αλήθεια και πολύ
πετυχιμένη)
Μου θύμησες τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου, δύσκολες με στερήσεις αξέχαστες όμως και ανεπανάληπτες. Συγκινήθηκα ομολογώ, γιατί το σήμερα που ζούμε είναι γεμάτο ψευτιά, υποκρισία, επίδειξη και μόνο. Σ’ ευχαριστώ , να είσαι καλά. Παραμένεις ένας απλός άνθρωπος αλλά ιδιαίτερα ευαίσθητος και αγαπητός, ΝΙΚΟΣ.
Pingback: Η γενιά του 50, 60 και 70 « ΑΒΕΡΩΦ
Εξαιρετικο !!!!!!!!!!!!!!!!!
καλέ τι λες τώρα…χωρίς ευρώ δεν ζούμε λέμε.
Ναι όποιος είχε θερμοσίφωνα στο σπίτι ήταν “λεφτάς”!!Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με την απλή ζωή που είχαμε τότε.Λιγότερο άγχος,λιγότερο τρέξιμο και πολύ χτυποκάρδι…Είμαστε έτοιμοι να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε ,μέχρι “θανάτου” Μέσα σε όλα αυτά το οξύμωρο είναι ότι αισθανόμασε και …αθάνατοι….Μπράβο πολλή καλή προσπάθεια !! Σωστή δουλειά όμως κάποιος πρέπει να κλείσει την Κερκόπορτα των αναμνήσεων που μου ανοίξατε!! Αγάπη 235.FM…
Tο κείμενο που αναρτήσατε μου γύρισε το ρολόι του χρόνου πολλά χρόνια πίσω, σε ωραίες εποχές που δεν πρόκειται να ξανάρθουν!
Ένιωσα συγκίνηση, νοσταλγία και γλυκιά μελαγχολία…
Επιτρέψτε μου να παραθέσω κι εγώ ένα σχετικό ποίημά μου με τίτλο “Όσα αγαπήσαμε” .
“ Όσα αγαπήσαμε”
Δεκαετία του εξήντα, τότε που παίζαμε παιχνίδια σε χωματένια στενά,
ξυλίκι, βόλους, κουτσό, σχοινάκι, κρυφτό, στις αυλές και στα γιαπιά.
Ποδόσφαιρο τ’ αγόρια και τα γόνατά τους πάντοτε γρατζουνισμένα,
“τι είναι έρωτας” έγραφαν σε λευκώματα κάποια κορίτσια ερωτευμένα.
Της αθωότητας εποχή με τα “Κλασσικά Εικονογραφημένα” συντροφιά,
με το “Μικρό Ήρωα” και το “Μικρό Σερίφη”, ταξίδια μαγικά.
Τζιμ Άνταμς, Ζορρό, Σπίθας, Γιώργος Θαλάσσης κι άλλοι πολλοί,
ζούσαν μες στα χάρτινα όνειρά μας ως ήρωες κείνη την εποχή.
Ανεμελιάς χρόνια, τ’ Αη Γιαννιού τη μέρα φωτιές ανάβαν τα παιδιά
κι όταν βράδιαζε ξεσηκωνόταν πέρα για πέρα η γειτονιά.
Κι ύστερα καραγκιόζη βλέπαμε κι άλλες φιγούρες μαγικές
και τη νύχτα τ’ αγόρια τραγουδούσαν στα κορίτσια καντάδες ερωτικές.
Ώρες απόλαυσης τα δροσερά βραδάκια μες στα θερινά τα σινεμά,
με πασατέμπο, τσιπς, κωκ, σάμαλι, στραγάλια και χωνάκια παγωτά.
Αγόρια και κορίτσια ανταλλάζαμε ματιές, ραβασάκια και φιλιά,
αλλά οι γονείς τίποτα απ’ όλα αυτά δε βλέπανε εκεί στα σκοτεινά.
Ερωτικά σκιρτήματα στα πάρτι με βερμούτ και χορούς αντικριστούς,
με μπόσα-νόβα, με χάλι-γκάλι, με τουίστ, με ροκ εντ ρολ και μπλουζ.
Με Πρίσλευ, Σινάτρα, Τομ Τζόουνς, Αλ Μπάνο, Πωλ Άνκα κι Ανταμό,
με Ρόλλινγκ Στόουνς, με Πινκ Φλόιντ, με Μπητλς, ω τι να πρωτοθυμηθώ!
Και συχνά διαδηλώσεις, πορείες, αγώνες, για οράματα νεανικά,
ελπίδες, προσδοκίες, όνειρα, για αλλαγές παντού και γενικά.
Και τα βράδια στις μπουάτ, στα κουτούκια μ’ ωραία τραγούδια λαϊκά,
λύπες, χαρές, φιλίες, αγάπες ζούσαμε, μα βλέπαμε τη ζωή μπροστά.
Όσα αγαπήσαμε όλοι εμείς απ’ τα χρόνια της νεανικής μας εποχής,
στης μνήμης τα συρτάρια θα τα φυλάξουμε από δω και στο εξής.
Ψυχή μας, κράτα τα όλα τούτα τα παλιά ως εμπόδιο στη λησμονιά,
μήπως μπορέσουμε κι αντέξουμε της ηλεκτρονικής εποχής μας τα δεινά.
Νίκος Ζώρης
Πρώην επί 35ετία επαγγελματίας τραπεζικός
και… ανέκαθεν ερασιτέχνης λογοτέχνης – μουσικός – ηθοποιός.
(Από το βιβλίο του “Σαν ξημερώσει όλα αλλάζουν…” ).
Συγκινήθηκα και ευχαριστήθηκα τόσο πολύ ώστε το μόνο που μπορώ αυτή τη στιγμή να ψελλίσω είναι ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ στον ανώνυμο συντάκτη αυτού του πολύ ωραίου άρθρου!!!!! Η δική πορεία ξεκινάει από 1940 και σχεδόν όλα αυτά που περιγράφονται, τα έχω βιώσει όπως ακριβώς περιγράφονται!!!
ΣΥΓΧΑΡΗΤΉΡΙΑ!!!!!!!!!!!!
denis .
ΑΝ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΘΥΜΩΜΑΣΤΑΝ ΑΠΟ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΟΛΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΑΝΤΑ ΞΕΧΝΟΥΣΕ. Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΔΑΚΡΥΣΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ ΑΝΕΜΕΛΟΣ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ. !!!!!!!!!!!!!
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει στην ”εργαλειοθήκη” του, το τέχνασμα της εξιδανίκευσης του παρελθόντος ως ένα καταπραυντικό μηχανισμό,έτσι ώστε με το πέρασμα των χρόνων ο άνθρωπος να μην επιβαρύνεται όσο το δυνατόν συνεχώς με αρνητικές μνήμες και βιώματα, που κάποια στιγμή θα τον οδηγήσουν στην κατάθλιψη,ή ακόμα παραπέρα.Έτσι λέμε πάντα ”τι ωραία που ήταν τότε”.και οτι ανήκει στο μακρινό παρελθόν,εκτός απο τραυματικά βιώματα,φαντάζει υπέροχο σε σχέση με τα παρόντα,ακριβώς γιατί έχει υποστεί αυτή την ”επεξεργασία”.Ωραία όλα αυτά άλλα ψευδαισθήσεις. εξιδανικεύστε το παρελθόν,υποστείτε το παρόν, υποθηκεύστε το μέλλον,αυτό είναι και η ραχοκοκαλιά του συστήματος. Αφήστε τις αναπολήσεις,ξυπνήστε και κρεμάστε τους. Δεν λέω πριν είναι αργά,γιατί είναι ήδη αργά!!
Τι μου θυμήσατε!Τι χρόνια! Σας ευχαριστώ!!!!
Και τα παρακάτω που παίρναμε με ένα αριθμο κουπονιών από τα καπάκια του απορριπαντικού ROL που αγόραζαν οι μαννάδες μας: http://pmquotes.blogspot.gr/2009/05/blog-post.html
η μνημη ειναι και οδηγος για το μελλον.η νοσταλγια εστω και με λιγη ,επεξεργασια,μας θυμιζει αξιες καταχωνιασμενες,που η βαρβαρη πραγματικοτητα που βιωνουμε τις εχει απαξιωσει.με ανατροπη ας θυμηθουμε το ονειρο.
λενακι
Εξαιρετικό!!! Συγχαρητήρια στον συντάκτη του !!!
ωραία όλα αυτά…..συμπαθητηκές αλήθειες…… αλλά αυτοί που αναπολούν φέρανε και την Ελλάδα σήμερα εδώ που είναι και δεν θα αφήσουν μνήμη γλυκιά και τρυφερή στις επόμενες γενιές….. δεν φταίει η γενιά του 80 του90 και του 2000 τα παιδάκια! Η μνήμη και οι αναμνήσεις τους να τους θυμήσει και τα φαγοπότια και τις διαπλοκές και τα βολέματα διαβάζοντας στο tablet τους και στο pc τους τα παλιά ωραία χρόνια και τις αλήθειες τους…….και πάει λέγοντας!
το διάβαζα κι’έκλαιγα για τα χρόνια που δεν θα ξαναζήσουμε, για το άλμπουμ της ΜΕΛΟ που το είχα κι’εγω και ηταν αφάνταστη η χαρά όταν έβρισκα μια καινούργια ενδυμασία μέσα στην γκοφρέτα και μπορούσα να την κολλήσω στο άλμπουμ με κείνη την κόλλα την ρευστή στο λευκό ημιδιάφανο μπουκαλάκι με το κόκκινο λαστιχένιο ράμφος. Δεν θα συγχωρήσω ποτέ την μάνα μου που πήρε και το έδωσε στο περίπτερο όταν το συμπλήρωσα για να μάς δώσουν ένα κουτί τσίχλες.
Σίγουρα κάθε εποχή έχει τα ωραία της, αυτά όμως, που μας θυμίζουν τα νιάτα μας, είναι μοναδικά!
ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ! ΜΕ ΓΥΡΙΣΕ ΠΙΣΩ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΕΚΤΙΜΟΥΝ ΚΑΙ ΞΕΡΟΥΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΖΩΗ.
ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΥΡΝΟΥΝ ΠΟΤΕ! ΜΟΝΟ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΛΙΓΟ ΛΙΓΙ ΞΕΘΩΡΙΑΖΕΙ!
ΣΩΤΗΡΗΣ
Ένα ευχαριστώ σε όποιον έγραψε και επιμελήθηκε αυτό το θέμα. Συγκινήθηκα φοβερά, περιγράφει τη νεανική μου ζωή, θα το έχω σαν κειμήλιο. Φοβερές αναμνήσεις. Η ζωή μου όλη. Αυτό δεν είναι απλό κείμενο, είναι πολύτιμο δώρο. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Ταιριάζουν και οι στίχοι τραγοτυδιού του Μηλιώκα που λένε “μα σαν γυρίζει το μυαλό σε χρόνους περασμένου θυμάμαι ανθρώπους πιό φτωχούς, μα πιό ευτυχισμένους”. Δ. Μυωτέρης
Εγω ειμαι γεννημενη το 1968..και την παιδικη μου ηλικια την εζησα στα 70ς, την δε εφηβεια μου στο πρωτο μισο των 80ς.Εχω προλαβει τα παιχνιδια στο σοκκακι,τον πλανοδιο μικροπωλητη,ακομα και τα καρα με αλογα στο δρομο της επαρχιακης κωμοπολης που μεγαλωσα, καθοτι πολλοι κατοικοι ηταν αγροτες,τα τζουκ-μποξ ΑΜΙ στα ζαχαροπλαστεια και τις ταβερνες,το παιχνιδι με τα κουκλιστικα κουζινικα πανω στην κουρελου στρωμενη στο πεζουλι.Αλλα και τεχνολογια χαρηκαμε, οχι βεβαια οπως τη σημερινη, αυτην”με μετρο”την ασπρομαυρη δηλ.τηλεοραση, τα κουρδιστα η με μπαταρια παιχνιδια, τα φλιμπερ,τα κασσετοφωνα η τα μικροσκοπικα πικ-απ με τους μικροσκοπικους δισκους βινυλιου που συνηθως χρησιμευαν για να τοποθετηθουν σε κουκλες “ομιλουσες”η μαλλον που ελεγαν τραγουδακια, και που δεν μπορουσες να τις αποκτησεις ευκολα, εκτος αν ειχες συγγενη μεταναστη που “προκοβε”οικονομικα, και σου την εφερνε δωρο μαζι με καραμελες”αρκουδακια”και περιεργες γεμιστες σοκολατες.Κομπιουτερακι δεν ειχαμε να κανουμε υπολογισμους, βαζαμε το “νιονιο” να δουλεψει, πολλα παιδια στην τρυφερη τους ηλικια ηταν απ αναγκη”τσιρακια”καποιου ηλεκτρολογου η μαγαζατορα,ημιαπασχολουμενα..Στην προεφηβεια μας ακουγαμε την”καλη ντισκο”τις επιτυχιες του χαρι Κλυνν και δεν μπερδευαμε σημαντικες προσωπικοτητες με ηρωες σηριαλ η ταινιων..Αλλωστε τοτε ηταν σωστη ιεροσυλια παγκοσμιως να δοθει επωνυμο γνωστου επιστημονα η συγγραφεα σε ηρωα ταινιας η σηριαλ(οχι οπως η βλακεια στο LOST) Τα καλαμποκια, οι ντοματες, και γενικα τα φρουτα και τα λαχανικα μοσχοβολουσαν..Ημασταν πολυ τυχεροι..ζησαμε σαν παιδια, ουτε στερημενα, ουτε στην μεγαλη αφθονια και απληστια, ολα με μετρο..
Αδεεεελφια μου !!!!!!!!!!!
Μπράβο , ξανάζησα ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της ζωής μου μέσα από το κείμενο αυτό.
Ίσως θα έπρεπε να ψάχνουμε συνέχεια ότι έχει μείνει από τότε , να το ενισχύουμε και να προσπαθούμε να το βάλουμε στην σημερινή κάθε μέρα μας , μήπως και ζωή μας γίνει πιο ανθρωπινή.
Αλήθεια ποιος είναι ο αρχικός συντάκτης του κειμένου?
Μήπως κάποιος που τελείωσε το 10ο ,( εξατάξιο τότε), Γυμνάσιο Αρρένων στους Αμπελόκηπους, απέναντι από το μαιευτήριο της “Έλενας”?
Γιατί ρωτάω….Ο “Φισφιρικος”, ήταν πραγματικά το παρατσούκλι του Κου Αντωνίου.
Ο Κος Αντωνίου ήταν φυσικός, δίδασκε και χημεία σε κάποιες τάξεις.
Ο δύστυχος είχε κάποια σωματικά προβλήματα εκ γενετής ,κοτσενε λίγο , κάποια άλλα θέματα με την πλάτη του , αλλά το ποιο χαρακτηριστικό , ήταν πως μιλούσε σφυριχτά.
Έτσι του βγήκε και το παρατσούκλι…..
Παρ όλες τις αναπηρίες του, ήταν πολύ καλός άνθρωπος και εξαίρετος επιστήμονας.
Μας έμαθε πολλά…….
Μακάρι να ζει ακόμα και να είναι καλά.
Καταπληκτικο κειμενο,απιστευτα αληθινο και συγκινητικο!
Πολλες φορες αναλογιζομαι το συνθημα του Περιανδρου Πωποτα στο “Καφε της Χαρας”¨: “Εμπρος, Πισω”, και πιανω τον εαυτο μου να συμφωνει ενδομυχα, γιατι τοτε ολοι οι ανθρωποι ήμαστε πιό ανθρωποι… Σαμπως σημερα τι κερδισαμε με τοση τεχνολογια?
Στελλα Νιωτακη
Συγχαρητήρια για τον συντάκτη αυτού του κειμένου, αλλά και σε εσάς, που θυμάστε τον τρόπο που μεγαλώσαμε, με αναμνήσεις που είχαν βασική προ υπόθεση την καρδιά και τα συναισθήματα ενός πραγματικού ανθρώπου.Είμαι γεννηθείς το 1952,με την δημοσίευση του παρόντος και τα σχόλια σας κλείνω τα μάτια και νομίζω ότι ζω το 1960 1970,σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Τέτοιες αναρτήσεις θα ήθελα να βλέπω τακτικά.
Χριστέ μου γιατί όχι και τα παιδιά μας ,τέτοιες υπέροχες αναμνήσεις;
Pingback: Φούιτ.gr — Η γενιά του ’50, ’60 & ’70 – Μια υπέροχη αναδρομή! (φωτογραφίες)
Μόνον δάκρυα συγκίνησης κατάφερα να συγκρατήσω για λίγο…
Πόσες θύμισες ξεπετάχτηκαν μπρος μου και βρέθηκα πάλι με κοντοπαντέλονο να παίζω στην γειτονιά με φίλους αγαπημένους κάτω από το βλέμμα των γονιών και των γειτόνων που πια μας βλέπουν από ψηλά…
Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό που τώρα νιώθω…
Το κείμενο και οι φωτογραφίες είναι επιεικώς…ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ!!!
Συγχαρητήρια στον συντάκτη αλλά και σε όλους αυτούς που το έκαναν ευρέως γνωστό και το δημοσίευσαν.
αυτος οανθροπος πρεπει να ειναι πολυ ρομαντικος και νοσταλγος της εποχης και επειδη φανταζομαι οτι πρεπει να ειμαστε συνομιληκοι αξιζη πολλα συνχαριτηρια τον ευχαριστω
Σαν ασπρόμαυρη κινηματογραφική ταινία κύλησαν οι ωραιότερες παιδικές αναμνήσεις μου
Συγχαρητήρια (γεννηθείς το 1951) να το μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας
συγχαρητηρια στον συντακτη , γυρισα πολλα χρονια πισω διαβαζοντάς το.
Είσαστε μια πολύ ωραία παρέα από γεροντάκια που κάθονται και κλάινε για τη χαμένη νιότη τους!!! Ζήτω το σήμερα, ζήτω το μέλλον!! Εζησα κι εγώ όλες αυτές τις δήθεν νοσταλγικές γλυκανάλατες ιστορίες, αλλά καθόλου δεν τις αναπολώ.. Θα προτιμούσα να είχα γεννηθεί στο μέλλον!!
υπέροχο!!! Υ – ΠΕ – ΡΟ – ΧΟ!!!
Yannis, σε ό,τι με αφορά καθόλου γριούλα δεν είμαι, ακριβώς το αντίθετο: μάχιμη κι ερωτεύσιμη έως θανάτου! Και καθόλου δεν θα ήθελα να γεννιόμουν στο μέλλον, μ’ αρέσει που είδα την εξέλιξη να προχωρά μαζί με τη ζωή μου. Είμαι 53 και μέσα σ’ αυτά τα χρόνια η τεχνολογία θριάμβευσε κι ήμουν εκεί να παρατηρώ το κάθε βήμα της. Πρόλαβα τους μεγάλους μας ποιητές ζωντανούς, είδα τους μύθους μου να κάνουν θαύματα πάνω στα σανίδια μιας σκηνής ή στην εξέδρα μιας συναυλίας, εξελισσόμουν μαζί με την εποχή μου. Δεν θα άλλαζα την εποχή μου με καμιά, ίσως μόνο μ’ εκείνη του μεσοπολέμου, για τις κοινωνικές της ανατροπές. 😉
ΧΑ ΧΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ,Κ ΜΙΑΣ Κ ΕΓΡΑΨΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΤΑΧΥΤΗΤΩΝ ΣΤΑ ΛΕΟΦΩΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΑΓΚΜΑΧΟΥΣΑΝ ΚΑΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΑ ΜΠΡΙΤΙΣ ΛΕΙΛΑΝΤ ΕΙΧΑΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΚΙΒΩΤΙΟ ΤΑΧΥΤΗΤΩΝ ΔΕΞΙΑ ΑΠ ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ
καλο ειναι να θυμαστε πως ηταν η ζωη οπως την παραλαβατε, γιατι αυτο που μας παραδωσατε δεν εχει καμια σχεση. Ολοι θα σπευσετε να πειτε οτι δεν ηταν εργο σας, αλλα οσο και να εθελοτυφλειτε η πραγματικοτητα ειναι αυτη.
Οι γενιές αυτές έβγαλαν μερικούς απ τους καλύτερους επιστήμονες, γιατρούς , μηχανικούς, ανθρώπους εργατικούς και τίμιους οικογενειάρχες και πολλούς άλλους. Τα τελευταία πενήντα χρόνια έγινε έκρηξη σε καινοτομίες και νέες ιδέες (οπως το φακελάκι, το ρουσφέτι, το αυθαίρετο, ο πολιτικός του σήμερα, οι ανω του εκατομμυριου δημοσιοι υπαλληλοι, η αναρχη δομηση, τα ασχημα κουτια που λετε πολυκατοικιες και αλλα…) . Είχαμε επιτυχίες, αποτυχίες και υπευθυνότητα και μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα (επιτυχατε να αρπαξετε ολο τον πλουτο στα χερια σας, αποτυχατε να δειτε μπροστα στο μελλον, εκμεταλλευτηκατε και εκμεταλλευεστε την αναγκη των νεοτερων γενεων). Μεγαλώσαμε σαν παιδιά με τις χαρές και τις λύπες (και παραμενετε βρεφη στο μυαλο), μας. Ζήσαμε. Και θα εξακολουθήσουμε να ζούμε όσο μας χρωστάει ο Θεός (σε σας ακομα και ο θεος χρωσταει, εννοια σας και θα τον συναντησετε συντομα να κανονισετε τις οφειλες σας…), σε πείσμα όλων αυτών που μας πλαστικοποίησαν τη ζωή με δικές τους ιδέες και για δικό τους όφελος (ποιοι ηταν αυτοι; παλι η γενια σας ηταν…)
Οντως δε θα επρεπε να εχετε επιζησει συμφωνα με τις στατιστικες, αλλα σαν κατσαριδες επιζησατε και αναπαραχθηκατε….
σιγουρα δεν ηταν ολοι ετσι, η γευση ομως που μου αφησε η γενια σας ήταν αυτη. Το μονο καλο που μου αφησατε είναι η εντονη επιθυμια να μη γινω σαν εσας. να γινω καλυτερος πολιτης , καλυτερος πατερας, καλυτερος ανθρωπος. ναεπισκευασω το σημερινο χαλι και να δωσω ελπιδα στα παιδια μου. Και στη δυση της ζωης μου να μη βλεπω με το ματι που με συμφερει τα εργα μου αλλα την πραγματικοτητα. Συγγνωμη αν σας χαλασα τη διαθεση.
George, αυτό δεν είναι κριτική νεώτερου προς πρεσβυτέρους, είναι καθαρό μίσος. Εικάζω ότι είχατε πολύ άσχημα παιδικά χρόνια και μισείτε θανάσιμα τους γονείς σας γι αυτό. Σας κατανοώ. Και συγγνώμη αν σας χάλασα τη διάθεση. 🙂
Nina C αν κρίνω από τη σύντομη αλλά εμπεριστατωμένη διάγνωσή σας πρέπει να ανήκετε στους ως άνω αναφερόμενους “καλύτερους επιστήμονες … και πολλούς άλλους (ποιους άλλους;)” Αν δεν είστε ψυχολόγος διεθνούς φήμης ότι και να εικάζετε και κατανοείτε δε με απασχολεί. Η διάθεσή σας είναι να υποβαθμίσει την ψυχική και διανοητική μου κατάσταση, χαρακτηριστικό γνώρισμα της γενιάς σας, συνέπεια της κακομεταχείρησης (όχι προσωπικά, της γενιάς σας εννοώ) από τους δικούς σας γονείς, δικαιολογημένα μεν γιατί δεν υπήρχε και η ανάλογη μόρφωση τότε.
Θα σας πώ όμως σε τι έγκειται το καθαρό μίσος μου:
– Ανατροφή μέχρι τα 9 στους Αμπελοκήπους στον 3ο όροφο μιας και δεν υπήρχε κοντινό φυσικό περιβάλλον για να με πάνε βόλτα με ασφάλεια. Απέραντες τσιμεντένιες ταράτσες και κεραίες. Να ναι καλά οι γονείς που μισώ που μας πήγαιναν διακοπές το καλοκαίρι και βλέπαμε πως είναι η ζωή εκτός της πόλης
– Εκπαίδευση από αδιάφορους και αλαζόνες δημόσιους υπαλλήλους(καθηγητές) που παραδέχονταν χωρίς ντροπή την ανεπάρκειά τους μπροστά στα μούτρα μας. Να ναι καλά οι γονείς που μισώ που έκαναν το σκατό τους παξιμάδι να κάνω φροντιστήρια για να μπώ στο πανεπιστήμιο.
– Τα ίδια και στο πανεπιστήμιο. Ακαδημαϊκές συμβουλές και διδασκαλία που ανταγωνίζεται το Youtube από καθηγητές-δημόσιους υπαλλήλους με ερευνητική δραστηριότητα ανάλογη του μπακάλη. Ευτυχώς είχαν τους “γνωστούς”.
– Συναλλαγές με επαγγελματίες των παραπάνω γενεών που πρώτο μέλημα ήταν πως θα με κλέψουν για να βγάλουν τον εύκολο παρά. Αυτό με έκανε να αποκτήσω διάφορες γνώσεις από άλλα επαγγέλματα ώστε να μη με κοροϊδεύει ο καθένας.
– Εργοδότες των γενεών αυτών (50,60,70) που μου πούλησαν όνειρα και υποσχέσεις για να εξασφαλίσουν την τσάμπα εργασία μου και την αφοσίωσή μου όσο ήμουν φοιτητής μικρός και άμαθος (και χωρίς προϋπηρεσία, πτυχίο, στρατό). Να ναι καλά οι γονείς που μισώ που έκαναν το σκατό τους παξιμάδι και με χαρτζηλίκωναν όταν ναυαγούσαν οι “συνεργασίες” μου
– Εργοδότες των γενεών αυτών που όταν τους πήγα τα προσόντα μου, έλεγαν ότι επενδύουν στο προσωπικό τους και οτι “έπρεπε να φάω το σκατό πριν να φάω και το μέλι” οπότε θα ξεκινήσω από χαμηλά και θα ανέβω (τα σκαλιά του ΟΑΕΔ αργότερα) σιγά σιγά.
– Πολιτική και διοίκηση από τις γενιές της νοσταλγίας που έφεραν σήμερα την ανεργία στο 30% και την εμπιστοσύνη της αγοράς στο ναδίρ αφού εξασφάλισαν παχυλές αμοιβές και συντάξεις για τους ίδιους
– Ενοίκια ανήκουστα για τις εποχές, για ακίνητα εποχής 50,60,70, με την ατάκα: “τέτοιο σπίτι δε θα ξαναβρείς”… να ναι καλά οι γονείς που μισώ και τόσα χρόνια μάζεψαν ότι είχαν και φτιάξαμε ένα σπίτι.
– Πελάτες των γενεών αυτών που ενώ έχουν την οικονομική επιφάνεια, το τζαμπατζηλίκι και η κλάψα πάει σύννεφο, ενώ οι BMW, MERCEDES, PORSCHE, μπουζούκια, αλβανοί μαστόροι, χρωστούν την ευημερία τους στις τσέπες και το κόμπλεξ κατωτερότητας που κουβαλάτε (χωρίς να το ξέρετε προφανώς)
Ναι, τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν σαν τα δικά σας. Γεμάτα γειτονιές ομορφιές και καλές καρδιές.
Το χειρότερο είναι οτι η ενήλικη ζωή μου δεν είναι σαν τη δική σας γεμάτη ευημερία και χαλαρότητα. Τα δικά σας σπασμένα θα τα πληρώσω εγώ και τα παιδιά μου.
Και δεν είμαι μόνος μου. Είμαι μαζί με τα παιδιά σας. Αυτά που νομίζετε ότι βολέψατε με κάποιο τρόπο. Θα τα βρεί και αυτά ο κόσμος σας, να είστε σίγουροι. Μόνο τον εαυτό σας κοροϊδέψατε. Τα δικά σας παιδιά η δική σας γενιά τα εκμεταλλεύεται. Ο ένας τα παιδιά του άλλου. Εδώ εκμεταλλεύεστε ο ένας τον άλλο. Υπάρχουν άνθρωποι της ηλικίας σας που δε βρίσκουν εργασία λόγω εργοδοτών της ηλικίας σας…
Αυτό που με νευρίασε εξαρχής ήταν η οπτική γωνία που δε βλέπει την πραγματικότητα αλλά ένα όμορφο ονειρικό κόσμο που κολακεύει την ύπαρξή σας, χωρίς μνεία στο συλλογικό αποτέλεσμα της δράσης των γενεών σας.
Ήταν όμορφος ο κόσμος σας αλλά σήμερα δεν υπάρχει, και ποιος φταίει γι’αυτό; Ποιος ήταν στη διοίκηση μέχρι σήμερα; Ακόμα εσείς είστε. Στη θέση σας θα κοιτούσα πως θα τον κάνω ακόμα ομορφότερο για να τον κληρονομήσουν τα παιδιά μου. Η δική σας νοοτροπία ήταν όμως “εγώ να ζήσω και οι άλλοι να πάνε να… ” Στερημένοι από υλικά αγαθά. Συναισθηματικά ανάπηροι.
Η οδική σας συμπεριφορά και τα οχήματα που οδηγάτε λένε κάτι για το χαρακτήρα σας (παρακαλώ οι “καλύτεροι επιστήμονες” να μελετήσουν και να ερμηνεύσουν αυτή τη συμπεριφορά)
Η ασχήμια των κατασκευών σας κάτι λέει για εσάς. Οι σημερινές όμορφες κατασκευές κατά κόρον είναι έργο των κακοπληρωμένων παιδιών σας που έχετε ως υπαλλήλους.
Με λίγα λόγια ο κόσμος που ζήσατε και αναπολείτε ήταν έργο των γονιών σας. Όχι δικό σας. Έργο δικό σας είναι η τραγωδία που ζούμε σήμερα. Εσείς είστε στην εξουσία. Εσείς συνεχίζετε να δίνετε ψήφο εμπιστοσύνης στο πλιάτσικο που συντελείται σήμερα, λόγω των μικροσυμφερόντων που είχατε κατά καιρούς. Από το φόβο σας να μη χάσετε τη συνταξούλα σας ψηφίζετε και ξαναψηφίζετε τα ίδια λαμόγια και πιστεύετε ότι βλακεία σας πούνε τα κανάλια αρκεί να σας εξυπηρετεί.
Τα τηλεσκουπίδια είναι κομμένα και ραμμένα για τη γούνα σας. Αποδεδειγμένα αυτά σας αρέσει να παρακολουθείτε. Τα νούμερα της AGB τα λένε όλα. Αν κάτι σας δίνει παραπάνω γνώσεις για τη ζωή βγάζετε σπυριά.
Εγώ είχα να προβάλλω και 5 επιχειρήματα. Εσείς απλά με υποβιβάσατε με τον τρόπο σας σε 3 ολόκληρες γραμμές. Τόση ήταν και η δουλειά που κάνατε σε όλη σας τη ζωή… Άρπα κόλα.
Για να εξηγηθώ. Δεν απευθύνομαι σε κάποιον προσωπικά ούτε και έχω πρόθεση να προσβάλλω, εκτός αυτών με τους οποίους ήρθα σε συναλλαγή στο παρελθόν και με έβλαψαν. Μιλάω για το συνολικό αποτέλεσμα της γενιάς σας.
Αν ήμουν στη θέση του αρθρογράφου σήμερα, θα έγραφα σαν τίτλο:
” Πως τα κάναμε έτσι ρε παιδιά;”
Θα έγραφα όλα τα παραπάνω ( που θαυμάζω και θα ήθελα να ζήσω και εγώ) και θα κατέληγα:
“Οι γενιές αυτές έβγαλαν μερικούς απ τους καλύτερους επιστήμονες, γιατρούς, μηχανικούς, ανθρώπους εργατικούς και τίμιους οικογενειάρχες και πολλούς άλλους (που είναι αλήθεια). Τα τελευταία πενήντα χρόνια έγινε έκρηξη σε καινοτομίες και νέες ιδέες. Είχαμε επιτυχίες, αποτυχίες και υπευθυνότητα και μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα.
Πως διάολο τα καταφέραμε έτσι, να παραδώσουμε καμμένη γή στα παιδιά μας; Ας βρούμε ένα τρόπο να τα διορθώσουμε όλοι μαζί, μικροί και μεγάλοι ΄τώρα που μπορούμε. Δεν είμαστε ακρίδες, είμαστε άνθρωποι.”
George, δεν χρειαζόταν όλο αυτό το κατεβατό για να με πείσετε, εκτός αν θέλετε να πείσετε τον εαυτό σας. Κι εγώ βρίσκω ρομαντική την άποψη του συντάξαντος το κείμενο για τη γενιά μας (αν σας ενδιαφέρει να διαβάσετε την προσωπική μου άποψη για την ίδια γενιά δείτε εδώ, γραμμένη πριν από επτά χρόνια: https://ninacouletaki.wordpress.com/2007/10/01/elegia-2/
Εγώ δεν είμαι τόσο ρομαντική, όμως αναγνωρίζω στους ρομαντικούς το δικαίωμα ύπαρξης στον ίδιο πλανήτη μ’ εμένα.
Και -εννοείται- πως δεν με αναγνωρίζω προσωπικά ούτε σε μία λέξη από αυτά που γράφετε. Έτσι, για να μην υπάρχει παρεξήγηση. 🙂
ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Η ΕΝΑ ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΑΣ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ.ΟΣΟ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΧΟΛΙΑ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΘΕΝ ΜΑΣ ΕΦΕΡΑΝ ΕΔΩ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΦΕΡΑΝ .ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΙ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΑΜΕ ΗΛΙΘΙΟΙ.
Νομίζω σε αυτό το κείμενο ταιριάζει το πιο κάτω τραγούδι:
Eνα πολυ μεγαλο ΜΠΡΑΒΟ στον συντακτη αυτου του κειμενου….με εφερε 50 χρονια πισω ….οτι ωραιοτερο μπορουσε να κανει ….ετσι ειναι οπως τα γραφει…
Απίστευτο,απίθανο,άπαιχτο!!!!!Ειμαι συγκινημένος,Συγχαρητηρια στον αγνωςτο συγγραφέα για την τόσο ομορφη παρουσίαση και ανάδειξη όλων αυτών των στοιχείων.Μου δόθηκε η ευκαιρία να ταξιδέψω στο παρελθόν και να ξεχάσω έστω και για λίγο το βασανιστικό παρόν.Οσοι δεν τα ζησανε αυτά δεν μπορούν να νοιώθουν τίποτε.Καθε κακοπροαίρετη κριτική ειναι αδύνατον να αλλοίωση την ομορφιά αυτού του μπουκετου απο μνήμες,εικόνες και συναισθήματα.ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!!
Αληθεια, γιατι καποιοι μεταγενέστεροι κατηγορουν τη γενια μας…Μα την εποχη των 80ς,της αλλαγοφροσυνης και του πασοκισμου, εμεις υπηρξαμε εφηβοι, χωρις δικαιωμα ψηφου, χωρις να μπορούμε να διεκδικούμε θεση στο δημοσιο, με πενιχρο χαρτζηλικι,και φορωντας το αποφορι του μεγαλου αδερφου.Κιοταν ενηλικιωθήκαμε, στα τελη των 80ς με 90ς, μην ξεχνατε πως πολλοι από μας θυσιάσαμε για χαρη σας πολλες στιγμες απ τη νιοτημας.Για να σας νανουρίσουμε, να σας αλλαξουμε πανα, μειναμε κλεισμενοι σπιτι ένα σωρο βραδυα για χαρησας..Και τη θεση στο δημοσιο την κυνηγούσαμε όχι μονο για μας, αλλα και για σας.Για να εχετε τα φροντιστηρια σας, τα φιρματα ρουχα, τονους λιχουδιες και μπανανες(φρουτο που εμεις απλα το…μυριζαμε) Εσεις ειστε μια γενια καλομαθημενη, κακα τα ψεμματα,που κανεις δεν ειπε όχι στα καπρίτσια σας, εσεις θαυμασατε μοντελες και τηλεπαρουσιάστριες με νοημοσυνη ραδικιού,σας αρεσε να βλέπετε κάθε σαχλο σοου στα μεσα των 90ς,ολοι σας ονειρευόσασταν να γινετε Ρουλες καιΡουβαδες κλεινοντας το σχολικο βιβλιο…μηπως φταινε οι καθηγητές σας γ αυτό?Η μηπως η ιδια η κοινωνικη νοοτροπια, που αρχισε να εξελίσσεται ετσι, και που ναι, καποιοι απ τις παλιότερες γενιες βαλαν το λιθαρακι τους αλλα δεν ηταν τα παιδια των 70ς και κατοπιν εφηβοι των 80ς…Ισως η γενια του Πολυτεχνείου να ηταν, η οι 25αρηδες, 30αρηδες των 80ς, που βολευτηκαν στο Δημοσιο, αλλα ματια ειχαν κι εβλεπαν,ας μην κοροιδευομαστε, ολοι ηθελαν μια επαγγελματικη τακτοποιηση απ το να βολοδερνουν ανεργοι, ημιαπασχολουμενοι η να καταντουσαν υποχειρια των εκάστοτε λεφτάδων..Σ αυτό, φιλοι μου,ειλικρινεια!!!
Just to say very nice page and memory’s
Nice your thoughts !
God bless.
Argy Bargy Περισσότερα εμβόλια, μεγαλύτερος μέσος όρος ζωής, αυτοκίνητα για όλους, ταξίδια, ίντερνετ, υπολογιστές, τηλεόραση για όλους, υγιεινότερες τροφές (ναι, όπως το βλέπετε), νερό που πίνεται παντού χωρίς να παθαίνεις δυσεντερία, οδικό δίκτυο (έστω αυτό), στρατός μόνο 12 μηνάκια αντί 3 χρόνια (!), λιγότερη εκκλησία, περισσότερη ελευθερία, περισσότερη ισότητα και άλλα πολλά.
Εχει καποιο δικιο ο πιο πανω..ενταξει, ο τροπος ζωηςμας βελτιωθηκε, καποια αλλαξαν προς το καλυτερο, ας δουμε λιγο τα πραγματα κι απ την αλλη τους πλευρα, καποτε το ρεμπελο πλουσιοπαιδο ηταν σεβαστο και “κυριος”ενω το εργατοπαιδο ο αλητης,ορισμενα επαγγελματα ηταν για…φτυσιμο,και αλλωστε στην εποχη του 50 και του 60 ο δημοσιος υπαλληλος τα εβγαζε περα δυσκολα, ηταν σχεδον με…τρυπιο παντελονι..η εκμεταλλευση απο τους μεγαλομαγαζατορες προς τους ατυχους…Ζηκους πηγαινε συννεφο,η καθε κυρατσα εβγαζε το λαδι στην εκαστοτε”ψυχοκορη”ειδαμε το δραμα της καμμενης με το σιδερο Σπυριδουλας, τις διακρισεις στο σχολικο η εργασιακο περιβαλλον,τις ανοητες κοινωνικες-ταξικες νοοτροπιες…ενταξει, θεωρησα καλο να τα γραψω αυτα για να μη φανω…μονοπλευρη.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΗΤΑΝ ΩΡΑΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΟΥΤΕ ΑΓΧΟΣ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΣΕ ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΠΟΛΗ, ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, ΜΕ ΤΙΣ ΜΗΤΕΡΕΣ ΝΑ ΚΕΝΤΑΝ ΣΤΑ ΠΑΓΚΑΚΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΕΥΟΥΝ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗ ΜΠΑΛΑ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΜΗΛΑΚΙΑ Η ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΝΑ ΠΙΝΟΥΝ ΟΥΖΑΚΙΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΠΑΛΙ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ… ΜΟΝΟ ΠΑΙΖΑΜΕ…ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΘΕΑΤΡΟ ΣΚΙΩΝ ΦΤΙΑΧΝΑΜΕ ΚΑΙ ΠΑΙΖΑΜΕ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ..ΟΜΑΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΑΠΕΙΡΑ, ΒΑΣΙΛΙΑ ΒΑΣΙΛΙΑ, ΩΡΟΛΟΓΑ ΩΡΟΛΟΓΑ, ΓΩΝΙΕΣ, ΔΕΝΤΡΑΚΙΑ, ΜΗΛΑΚΙΑ, ΤΖΑΜΙ, ΛΑΣΤΙΧΟ, ΚΟΚΚΑΛΑΚΙΑ, ΤΑΚΑ ΤΑΚΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΣΠΑΖΕ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ, ΤΑ 10 ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΑΛΛΑ, ΚΟΡΟΙΔΟ, ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΑ ΜΟΝΟΠΟΛΗ, ΦΙΔΑΚΙ, ΓΚΡΙΝΙΑΡΗ, ΧΑΜΟΣ!!!ΟΙ ΤΑΒΕΡΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΙΝΕΜΑ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΑ, ΑΝΕΛΛΙΠΩΣ 5 ΦΟΡΕΣ ΤΗΝ ΒΔΟΜΑΔΑ ΣΙΝΕΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΟΚΑΛΑΔΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΝΑ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΤΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΟΝΤΡΕΣ ΠΟΙΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΠΡΩΤΟ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΕΙΡΑ…ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΜΕ ΛΟΥΙ ΝΤΕ ΦΥΝΕΣ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΦΑΝΤΟΜΑ ΚΑΙ ΓΕΛΑΣΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!!! ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ…ΠΟΣΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΟ ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ 60 ΚΑΙ ΤΟΥ 70 ΑΞΙΑ ΓΕΝΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΚΙ ΟΣΟΙ ΕΧΕΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑΤΕ ΣΩΣΤΑ ΜΕ ΑΞΙΕΣ …
Α, Σελινα μου τι μου θύμησες…τα παιχνίδια που ανεφερες ταχω παιξει απειρες φορες μικρη στη γειτονια μου..Και το ραδιοφωνο, με τα σηριαλ κάθε πρωι, απ το σταθμο της ΥΕΝΕΔ…Αν σου θυμιζει κατι ο “Τελευταίος Σταθμος”η το “Επειγον περιστατικο”…Στον Εβρο που μεγαλωσα, ακούγαμε ως επι το πλειστον το σταθμο της Ορεστιάδας, που λειτουργουσε και ως αναμεταδότης της ΥΕΝΕΔ…Κάθε πρωι η Θεια Λενα, κατοπιν τα σηριαλ που ανεφερα…Και οι τηλεοπτικες σειρες σκαλες ανωτερες απ τις σημερινες…ειτε ελληνικες ειτε ξενες..
Με συγκινησατε με ολα αυτα που μου θυμησατε μεγαλωνοντας βλεπω οτι ο νους πηγαινει προς τα πισω και ολο πιο εντονα θυμαται τα παληα,μεγαλωσα κι εγω καπως ετσι οπως και εσεις ισως λιγο πιο στερημενα ,θυμαμε στο δημοτικο μονο δυο παιδια ετρωγαν σοκολατα και οι αλλοι μονο εβλεπαν,ανηκω στη γενια σας και ειμε περηφανη γι αυτο αυτη η γενια ειχε πολλα να δωσει η φτωχεια και η κακομοιρια δημιουργει σωστους και τιμιους ανθρωπους τι να πρωτοπω?με αυτα που ειδα και διαβασα ξετυλιχτηκε σαν ταινια ολη ηζωη μου ναστε καλα που μας τα θυμησατε τωρα καταλαβαινουμε ποσο ωραια χρονια ηταν κι ας ηταν φτωχα ενα μεγαλο ευχαριστω σε σας που ξετυλιξατε το κουβαρι των αναμνησεων μου
Εξαλου, Κωνσταντινα μου, μηπως στα σημερινα χρονια της κρισης, δεν υπαρχει φτωχεια?Και τι φτωχεια μαλιστα, μια φτωχεια που πλαισιώνεται απ την αναμνηση του περασμενου υπερκαταναλωτισμου και της ιλουστρασιόν φουσκας.Τουλαχιστον τοτε, δεν υπηρχε για τον πολύ κοσμο το “ιλουστρασιόν”οι διαφημισεις ηταν απλες, οι λιχουδιες αγνες,και για τα περισσοτερα παιδια ηταν δεδομενο ότι πχ παγωτο η γλυκο θα φανε μονο την Κυριακη,δεν ετρεχε τιποτα να φορεσουν αποφρι, κανεις αλλωστε δεν το κοροιδευε,αν δεν κανω λαθος τα τοτε παιδια θαυμαζαν το παιδι εκεινο, που πχ ετρεχε γρηγορα, νικουσε στα ομαδικα παιχνίδια…και δεν εδιναν δυαρα αν ο μπαμπας ηταν βιομήχανος η εργάτης, υπηρχε μπεσα τοτε..ξεραν τι θα πει να μοιράζεσαι..υπηρχαν σιγουρα και παιδια που ετρωγαν τη σοκολατα μπροστα στα μουτρα των αλλων, και δεν προσφεραν ένα κομματάκι…αλλα πολλα παιδια μοιραζόντουσαν με καποιο πιο φτωχο φιλο την λιχουδιά τους…υπηρχε, αν δεν κανω λαθος, πιο πολύ κατανοηση..
Πανάθεμα σε, χάλασα το πληκτρολόγιο με τα κλάματα.
Όμορφες αναμνήσεις , τις οποίες έζησα και εγώ έτσι ακριβώς όπως περιγράφονται !
Θα διαφωνήσω με κάποιον φίλο που είπε ότι με τα χρόνια τις εξιδανεικεύουμαι επειδή έτσι λειτουργεί ο εγκέφαλος μας…η απάντηση είναι πολύ πιο απλή. Ότι μας φαινόταν βουνό και δύσκολο τότε στα παιδικά μυαλά μας , τώρα σαν ενήλικοι και έχοντας αποκτήσει περισσότερες εμπειρίες , κατανοούμε ότι ότι περάσαμε και ζήσαμε τότε ” που δεν ήμασταν υποψιασμένοι” δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτά που βιώνουμε σήμερα , συν το γεγονός ότι έχουμε χάσει την αθωότητα μας κοινώς παίρνουμε χαμπάρι τι γίνεται τριγύρω μας και δεν μας αγγίζει εύκολα κάτι.Οπότε αυτές οι παιδικές αναμνήσεις , θεωρώ ότι είναι το σημείο αναφοράς μας, ήταν πράγματι αθώες και οι νεότερες γεννιές δεν πρόκειται να βιώσουν γιατί με όλες τις πληροφορίες που δέχονται χάνουν την αθωότητα τους πολύ νωρίς.
Κλείνοντας θέλω να θίξω αυτό που είπαν αρκετοί φίλοι , ότι δηλαδή αυτές οι γεννιές μας εφτασαν στο θολό σήμερα. Θα συμφωνήσω, αλλά έχω να πω ότι δεν ήξεραν τι έκαναν , ακριβώς επειδή μεγάλωσαν απονήρευτοι και παραμυθιάζονταν πολύ εύκολα από τους κρατούντες του συστήματος που του δούλευαν .
Aκριβως…όπως ειπα και πιο πανω, ματια ειχαν κι εβλεπαν, λογικο είναι να …παραμυθιαστουν.Γιατι κακα τα ψεμματα,ΟΛΟΙ πρωτα απ όλα κοιταμε να ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ, συμφωνα με τη νοοτροπια της κάθε εποχης..Καθολου παραλογο, λοιπον, για ένα φουκαραδακι να θελει να βολευτει πχ στο Δημοσιο τομεα, ναχει τουτο, κεινο,οτι τελος παντων εχει ο “βολεμενος’φιλος η γνωστος, ματια ειχε κι εβλεπε, όπως ειπα και πριν..Και φιλησε κατουρημενες ποδιες, και εγλυψε, μα ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΛΛΙΩΣ..Κανεις αλλωστε δεν θελει ναναι μια ζωη ο Ζηκος του αλλου!Οποτε εχει μια λογικη το κυνηγι της θεσης στο Δημοσιο, κακα τα ψεμματα..Ηταν και το παραμύθιασμα, η ιλουστρασιόν φουσκα που αρχισαν να μας σερβιρουν κατά τα μεσα του 80..Ε, πολύ θελει?
Pingback: Θυμήσου… | Δε μεγαλώνω...
Πολύ ρομαντική αναφορά με μυρωδιές του οχι και τόσο μακρινού μας παρελθόντος.
Θα συμπληρώσω με ένα εγγύτερο παρελθόν στο σήμερα…έτσι για να δέσει η σούπα μας και να συνδεθούμε έμμεσα με το σχεδόν σήμερα …https://www.youtube.com/watch?v=shicmVBqnxE
Σ ευχαριστώ που με γύρισες πίσω. Είδα για άλλη μια φορά πόσο απλά και αθώα ήταν τα παιδικά μου χρόνια.
Νοσταλγία για ένα ονειρεμένο παρελθόν γεμάτο αντικείμενα. Η αποθέωση του ‘έχω’, υποκατάστατο του ‘είμαι’. Κάπως έτσι ίσως να προετοιμάστηκε η σημερινή υστερική καταναλωτική κοινωνία. Και μαζί και η γενιά που για χάρη της κατανάλωσης, ρήμαξε και συνεχίζει να ρημάζει, ό,τι υπάρχει στη χώρα.
Δεν ξέρω αν για όλους η αναμνήσεις είναι γλυκές, όλοι όμως δεν την ζήσαμε ονειρεμένα την εποχή εκείνη. Κάποιοι μάλιστα, τρομαγμένοι από αυτό που αχνοφαινόταν στον ορίζοντα, το βάλανε στα πόδια…
Reblogged this on Κάδος Ανατύπωσης.
Pingback: Η γενιά του 50, 60 και 70 (φωτογραφίες) « Κάδος Ανατύπωσης
Pingback: Η γενιά του 50, 60 και 70 (φωτογραφίες) « Κάδος Ανατύπωσης
Reblogged this on agelikifotinou.
Πολλά από αυτα ηταν αλήθεια για κάποιους και για κάποια εποχή, αλλά το συνολο μου φαίνεται εντελώς ξένο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα … “Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε.” ΠΟΤΕ βρε παιδιά, για το 1870 μιλάμε; Αλλο κορυφαίο: ο εισπράκτορας μιλούσε σε ένα “ΠΡΩΤΟΓΟΝΟ μικρόφωνο”!!! Πρωτόγονα μικρόφωνα υπήρχαν το 1920, όχι το 1950, ’60 και ’70. Στα πατώματα “κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατουσες μας.” Και πολλά άλλα…
όμορφο νίνα, νόμιζα ότι ειναι δικό σου…τι παράξενο που σου ήρθε έτσι ανυπόγραφο…πολύ θα το θελα να το αναδημοσιεύσω στο περιοδικό…αντί απολογισμού της χρονιάς που πέρασε….αλλά από ποιον να πάρω άδεια???? και πολύ θα θελα να σε είχαμε μαζί μας σε μια στήλη…θα το σκεφτόσουν αλήθεια? χαιρετισμούς, Θάλεια
Τι όμορφο άρθρο! Είμαι 19 , αλλά έχω ακούσει όλες αυτές τις ιστορίες κυρίως απ’τον πατέρα μου…πράγματι αξιομνημόνευτη εποχή!
Pingback: Η γενιά του 50, 60 και 70 | ιγ’ ι’ | dimivardavas
Ευχαριστώ τον δημιουργό της ανάρτησης με το ρομαντικό ύφος [ κειμένου και ΦΩΤΟ ].
Παρά τις διαμαρτυρίες μερικών , νέων σε ηλικία , σχολιαστών , εγώ συγκινήθηκα με την
ενθύμηση όλων αυτών των γοητευτικών στιγμών του παρελθόντος . Δεν είναι γιατί μου
αρέσουν οι ΡΕΤΡΟ – ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ , αλλά γιατί πιστεύω ότι ο απλοϊκός τρόπος ζωής που
περιγράφεται στο κείμενο έφερνε ψυχική ισορροπία , και μάλιστα στα παιδιά . Οι υλικές
στερήσεις – σε σύγκριση με την σημερινή καταναλωτική κοινωνία – αντισταθμίζονταν με
ένα σωρό μικροχαρές , που έφερναν – τελικά – την ισορροπία που προανέφερα .
Η μετακατοχικές δεκαετίες είναι δεκαετίες έξαρσης σε όλους τούς τομείς.
Ενας σπουδαίος λόγος που οι δεκαετίες αυτές είναι αξιομνημόνευτες , είναι η πνευματική
και καλλιτεχνική ζωή που μας πρόσφεραν . Λογοτέχνες και θεατρικοί συγγραφείς μεγάλου
βεληνεκούς , μουσουργοί γίγαντες , ηθοποιοί και τραγουδιστές , για τούς οποίους μιλάμε
ακόμα και σήμερα . Περίμενες να διαβάσεις στό ΒΗΜΑ τον Παύλο Παλαιολόγο και τον Άγγελο
Τερζάκη , στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την Ελένη Βλάχου , στα ΝΕΑ τον Δ.Ψαθά και στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
τον Σπύρο Μελά και τον Φώτη Κόντογλου . Δεν είναι και λίγο !!!!
Πώς να ξεχάσει κανείς την Μαρία Κάλλας στην Επίδαυρο [ 1960 ] ή τον Φράνκ Σινάτρα
στό Ηρώδειο [1962] , τίς θεατρκές εμφανίσεις των Μάνου Χατζιδάκη και Μίκη Θεοδωράκη
στα Θέατρα ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ και ΠΑΡΚ ή τις συναυλίες τους στίς Αίθουσες ΟΡΦΕΥΣ και
ΚΕΝΤΡΙΚΟ με ονόματα όπως η Νάνα Μούσχουρη , ο Μπιθικώτσης , ο Καζαντζίδης , η
Μαρινέλλα , ο Μ. Χιώτης , η Μαίρη Λίντα . Συναυλίες των Στ.Ξαρχάκου & Μαρκόπουλου ή
τον Διον.Σαββόπουλο με την Δόμνα Σαμίου στό υπόγειο ΡΟΝΤΕΟ της οδ. Χέϋδεν ; Νά έχεις
ξεχασθεί σε μία μπουάτ με τον Γ.Ζωγράφο , την Αρλέττα ή να έχεις ” μαγευθεί ” με το νέο
αστέρι των μπουάτ Γιώργο Μαρίνο στα πρώτα του βήματα στην Πλάκα , αλλά και στην ” ΟΔΟ
ΟΝΕΙΡΩΝ ” του Μάνου Χατζιδάκη μαζί με τον Χόρν και την Κοντού.
Ξέρεις τι είναι να έχεις απολαύσει στο Εθνικό Θέατρο και αλλού ιερά τέρατα , όπως
Κατίνα Παξινού, Αλ.Μινωτής , Δημ.Χόρν , Έλλη Λαμπέτη , Άννα Συνοδινού , Αντιγόνη
Βαλάκου , Μαίρη Αρώνη , Χριστόφορος Νέζερ , Θάνος Κωτσόπουλος , Κατερίνα , Μάνος
Κατράκης , Κώστας Μουσούρης ,Ελένη Ζαφειρίου , Αλ.Αλεξανδράκης , Ελένη Χατζηαργύρη ,
την Ελένη Χαλκούση , τον Ορέστη Μακρή , τον Παντελή Ζεβό , την Γ.Βασιλειάδου ,τον Β.Αυλωνίτη ,τον Ντ.Ηλιόπουλο , τον Κ.Χατζηχρήστο , Αλίκη Βουγιουκλάκη , Τζένη Καρέζη Δημ.Παπαμιχαήλ ή να έχεις απολαύσει παραστάσεις στό υπόγειο Θεατρο Τέχνης του Κούν ;
Στ’ αυτιά μου, ακόμα και σήμερα, φτάνουν οι μελωδίες που άκουσα από την μεγάλη
Ισπανίδα τραγουδίστρια – ηθοποιό Σαρίτα Μοντιέλ , την Πορτογαλίδα Αμάλια Ροντρίγκες και
την Αμερικανίδα Έλα Φιτζέραλντ .
Σήμερα Τ Ι ;
Δυστυχώς , ο πήχυς έχει κατέβει πάρα πολύ.
Έχει κανείς τι δυνατότητα να διαβάζει στον Τύπο γίγαντες της δημοσιογραφίας και της
λογοτεχνίας , όπως οι προαναφερόμενοι ; Μπορείς να δείς και να ακούσεις καλλιτέχνες με
σπάνιο ταλέντο σάν αυτούς που ανέφερα ; Σίγουρα , Ο Χ Ι .
Ο επίλογος αυτής της ανάρτησης με βρίσκει – απόλυτα – σύμφωνο και η απόδοση – από
νεώτερους – ευθυνών στίς γενιές αυτών των δεκαετιών για την σημερινή υποβάθμιση και την
άθλια οικονομική κατάσταση , απέχουν πολύ από την πραγματικότητα . Αυτά είναι ζητήματα
μεμονωμένων ατόμων και όχι γενεών . Γιατί , λίγοι σύγχρονοι ” γιάπις ” δεν καταχράσθηκαν και
δεν συνέβαλλαν στην σημερινή καχεξία ;
Ευχαριστούμε του ιθύνοντες αυτής της ανάρτησης για την συγκίνηση που μας χάρισαν.
Σε ευχαριστω πολυ για οσα μου θυμισες. Τα εχω ζησει ολα ενα προς ενα. Το ψυγειο Ιζολα που δειχνει στην φωτο το εχω ακομα και βαζω αναψυκτικα και καρπουζια το καλοκαιρι. Με ταξιδεψες στο παρελθον. Σε ευχαριστω.
Είμαστε τυχεροί εμείς που μεγαλώσαμε με αυτόν τον τρόπο.Χίλια ευχαριστώ στον δημιουργό αυτών των αναμνήσεων!!!!!
Μια πολύ όμορφη νοσταλγική ταινία το Peppermint με τον Γιώργο Χωραφά θα πλαισίωνε όλα αυτά που γράφτηκαν παραπάνω για την εποχή που ζήσαμε παιδιά.https://www.youtube.com/watch?v=XxYr7f9Uxi4
Pingback: Δείτε και διαβάστε …πως μεγάλωσαν οι γεννιές του ’50 του ’60 και του ’70 | Klik. News
ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΛΙΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΛΟ, ΤΟ ΛΙΓΟ, ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΑΠΛΟΧΕΡΗ ΑΓΑΠΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ, ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. ΖΩΗ ΦΤΩΧΗ ΜΑ ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΑ ΣΥΝΑΜΑ ΠΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΛΕΙΠΕ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ. ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΓΙ΄ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ. ΤΑ ΕΖΗΣΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΩΡΤΑΣΑ ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΑ ΔΩ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ, ΝΑ ΜΕ ΤΑΞΕΙΔΕΨΟΥΝ ΟΙ ΝΕΡΑ’Ι’ΔΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΟΥ ΧΡΟΝΩΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΙΝΗΤΟ, I FONE, TABLET, LAPTOP, P S 4, 4X4, TV 50′, ΨΥΓΕΙΟ NO FROST, ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ADIDAS, KAI ΡΟΥΧΑ SINIE. EIXE ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΤΟ ΛΙΓΟ, ΤΟ ΛΙΤΟ, ΤΟ ΤΙΜΙΟ, ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ, ΤΟ ΑΠΛΟ. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΕΙΧΕ ΑΠ΄ΟΛΑ. ΜΕ ΤΑΞΙΔΕΨΕΣ ΕΣΥ ΦΙΛΕ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ. Σ΄ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ.
EXO FOTOGRAFIA ME TOUS FILOUS MOU STIN OMONIA TO 1950. (RPIN BALOUN TO SYNTPIVANH STIN PLATEIA ) OPEA XRONIA!!
Pingback: Δείτε και διαβάστε …πως μεγάλωσαν οι γενιές του ’50 του ’60 και του ’70 | ViralCity.gr | Η Πόλη Των Viral!
Δεν νομίζω ότι ο σκοπός του άρθρου είναι να βάλει τις γενιές σε αντιπαράθεση. Σίγουρα δεν φαίνεται ότι έχει κάποια διεστραμμένη πολιτική διάσταση. Οι περισσότεροι από τους παλιότερους σχολιαστές, με κάποιο βαθμό αυτοκριτικής, αναγνωρίζουν τις ευθύνες τους. Απλά το άρθρο και τα σχόλια τους εκφράζουν την ωραιοποίηση του δικού τους και μόνον παρελθόντος, μια και ο χρόνος έχει τους τρόπους του να τους προστατεύσει από την κατάθλιψη . Η αντίδραση μερικών νέων είναι φυσιολογική, δεδομένων των καταστροφικών συνεπειών μιας περιόδου της ιστορίας μας σαν έθνος όπου ο πνευματικός μας κόσμος μας πρόδωσε.
Ίσως όλοι μας, γονείς και παιδιά, ερευνώντας τι έγινε όχι για να κατηγορήσουμε αλλά για να καταλάβουμε, θα πρέπει να μπούμε στη δουλεία που λέγεται, και τώρα τι κάνουμε.
Είμαι μια δυο γενιές πριν το 60.
Υπέροχο και ευαίσθητο. Με ταξίδεψε και με έκανε να χαμογελάσω. Εμείς ταξιδεύαμε σε ημιλεοφωρεία ή ημιφορτηγά, διαλέγεις ότι θέλεις. Μπροστά οι ταλαίπωροι με μπαγκάζια αλλά Χατζηχρήστο και τρια καθίσματα πίσω οι κότες, οι γίδες και ότι μικρό …ζωντανό μπορείς να φανταστείς. Θα είχε και γελάδες αλλά πέφτανε κομμάτι μεγάλες.
Pingback: Η γενιά του 50, 60 και 70 | dimivardavas
Μιχάλης:
Θα ήθελα να δώσω μιά απάντηση στον φίλο αναγνώστη-σχολιαστή που αναρωτιέται
αν οι νοσταλγοί εκείνων των εποχών, διατηρούσαν τις ίδιες αναμνήσεις και στις προ κρίσης εποχές και να του πώ:
Ναι, φίλε μου …πάντα μας συνόδευαν αυτές οι αναμνήσεις…και όσο περισσότερο προχωρούσε ο χρόνος και μεγαλώνανε οι διαφορές στον τρόπο ζωής και στις σχέσεις των ανθρώπων, τόσο πιό έντονες γιίνονταν. Δεν είχαν να κάνουν με την οικονομική ευμάρεια, τις ευκολίες της ζωής,την τεχνική πρόοδο και τα ακριβά μοντέλα αυτοκινήτων και σκαφών.Ο τρόπος της τότε ζωής μας δεν ήταν ανταλλάξιμος ούτε διαπραγματεύσιμος.Η εκτίμηση των τότε αξιών μας είχε διαφορετικά κριτήρια.
Και κείνη η ζωή, είχε μπει στο πετσί μας. Κι αργότερα, όσο και αν κάποιες μεταβολές μας βόλευαν ή μας εξυπηρετούσαν,ο νους μας ήταν και είναι πάντα στις δικές μας εποχές, ή εν πάση περιπτώσει στα καλά που μας χάριζαν αυτές τότε.
Καλά που ανήκουν στον παρελθόν, καλά ανεπανάληπτα,νοσταλγικά…
Το θέμα είναι πολύ βαθύτερο και σηκώνει πολύωρη συζήτηση, που όμως δεν θα καταλήξει κάπου ,γιατί ο απέναντί σου δεν έχει ζήσει αυτά που έζησες εσύ … δεν είναι ασφαλές στην απόδοση της σωστής κρίσης να κάνει συγκρίσεις πραγμάτων που ζεί, με πράγματα που δεν έζησε.
Εξ άλλου,αυτά που περιγράφονται είναι συνυφασμένα με την πολιτιστική κουλτούρα μας για την διατήρηση της οποίας γίνονται μάχες από ανθρώπους που την εκτιμούν.
Φίλοι μην κουράζεστε. Κανείς δεν φταίει για τίποτα. Όλα έγιναν όπως έπρεπε.
ΠΑΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ
Όταν μιλούσαν οι κουρείς
λουλούδια εγέμιζε η γης.
Η ζεστασιά του λόγου τους
πλανιόταν στον αέρα
τον φώτιζε κι απόδιωχνε
την κάθε λύπη πέρα.
Παραμυθάκι αγαπητό
στ’ αυτιά μας η φωνή τους
ομόρφαινε και χρύσωνε
όλο το μαγαζί τους.
Χρυσό παλάτι το ’κανε
όπου κοιμόνταν μέσα
ολόμορφη κι ανέγγιχτη
κι αβρή μια πριγκιπέσσα.
Και πες πες πες και πες πες πες
το κούρεμα τελειώνει
και πάνω στο κεφάλι μας
δροσιά κολόνια απλώνει-
κολόνια λεμονάνθινη
μες σε κομψό δοχείο
αγορασμένη-πού αλλού-
από το φαρμακείο.
Μας χαιρετούσε πρόσχαρα
σα φεύγαμε ο κουρέας
χαρούμενη κατάληξη
μιας όμορφης παρέας.
Έτσι εγινόταν κι η ζωή
γεμάτη ήτανε δώρα
κι έλαμπε όλη η γειτονιά
κι ευώδα -ενώ τώρα
εβουβαθήκαν οι κουρείς
και τ’ άνθη εμάραναν της γης.
Κι ένα περιστατικό από τότε:
Τρίπολη. Συνοικισμός. 1948.
Ένας πρόσφυγας κουρέας. Τρεις δραχμές το κούρεμα-στο κέντρο είχε δέκα δραχμές.
Η γυναίκα του πολλές φορές την Άνοιξη, καθισμένη έξω από το
μαγαζί, έδινε το στήθος της στο μωρό που κράταγε στην αγκαλιά της.
Μια μέρα, το μεγαλύτερο παιδί της που έπαιζε πιο πέρα, την πλησίασε κρατώντας μια φέτα ψωμί και τείνοντάς της το. Εκείνη τράβηξε για λίγο το αριστερό γυμνό στήθος της από το στόμα του μωρού, το έστρεψε προς το ψωμί και πιέζοντάς το από πάνω του, έπνιξε στο άσπρο την επιφάνεια της φέτας.
Το συγκλονιστικό τέλος των “Σταφυλιών της Οργής»
μπροστά στα μάτια μας.
Νομιζα οτι διαβαζω ποιημα….αφηστε τον πολεμο των γενεων και απλως απολαυστε την νοσταλγια
Έχω ένα τέτοιο ψυγέιο στο χωριό μου!
Οτι καλυτερο εχω διαβαση για την ζωη μας που περασε και δεν θελουμε να ξεχασουμε. Ομορφα χρονια που νοσταλγουμε και οταν καποιος μας τα θυμηζει μας ερχονται δακρυα στα ματια.
ευχαριστω τον γραφων αυτου του κειμενου γιατι με αναγκασε για μια στιγμη να κανω παυση στην ζωη μου να ξεχασω τις δυσκολιες της και τις υποχρεωσεις μου και να γινω (λογω τικμης το ενοοω) με δακρυα γλυκα στα ματια για λιγο παλι παιδι ποσο μου λειπει αυτο το παιδι που εθαψα μεσα μου προς χαρην της ζωης
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΚΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΙΟΤΗΣ ΜΑΣ.ΕΓΩ ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΣΤΟΥΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΟΥ ΗΡΘΑΝΕ FLASH-BACK .ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ.
ΕΙΝΑΙ ΣΤ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΜΟΡΦΟ ,ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ. ΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ (ΕΙΜΑΙ ΤΟΥ 65) ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ, ΣΥΝΑΙΘΗΜΑΤΙΚΟ, ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΓΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ. Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ ΑΝ ΚΑΙ ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΤΑΛΕΝΤΟ, ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ… ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
ΜΠΡΑΒΟ αυτή ήταν η ζωή μας με τα καλά και τα άσχημα του 60 έως 80 με μεγάλο μίσος για αυτά τα απάνθρωπα καθάρματα τους υποτιθέμενους δασκάλους και δασκάλες προκαλώντας μας φοβία στα παιδικά μας χρόνια που έσπαγαν τις βέργες επάνω μας με μίσος γιατί μπορεί να μην είχαμε διαβάσει η για να βγάλουν από μέσα τους όλο το μίσος για τα παιδιά. παιδάκια εμείς τότε αδύναμα και φοβισμένα. θυμάμαι τρίτη δημοτικού στον ΠΕΙΡΑΙΑ 1ος μήνας στην τάξη και μαθαίνω ότι θα έχω δάσκαλο έναν θείο μου πόσο χαρά είχα σαν παιδάκι. έλεγα ότι θα έχω και μια μεταχείριση καλή αλλά δεν … τα καθάρματα ήταν παντού .δεν είχα διαβάσει καλά μια ήμερα και πήρε την βέργα και μου λέει άνοιξε το χέρι και με όλη την δύναμη του μου έριξε στο μικρο μου χεράκι και ο πόνος πέρασε σε όλο μου το σώμα, μου λέει δώσε μου και το άλλο δεν το άπλωσα και το άρπαξε το τέντωσε με μανία και μου τα κτυπούσε από την επάνω πλευρά ο πόνος ήταν τόσο δυνατός που πέρασε και αποτυπώθηκε στο μυαλό μου μέχρι και σήμερα
Μας συγκινήσες φίλε εγώ του 61 μεγαλωμένος σε χωριό στο μόνο κοινό η παιδική ξενοιασιά κι ας πηγαίναμε στις διακοπές στα χωράφια και το καλοκαίρι στο δάσος να κουβαλάω με το Μάρκο μας το λατρεμένο μου γαϊδουράκι ξύλα για το χειμώνα. Να ζήσουμε να τα διηγουμαστε και στα εγγόνια μας.