Παραμονή Κωνσταντίνου κι Ελένης, σήμερα. Στη γειτονιά μου, στην Αθήνα, έχει πανηγύρι. Γιορτάζει ο Άγιος Κωνσταντίνος, η μεγαλύτερη από τις εκκλησιές που βρίσκονται κοντά στο πατρικό μου. Ιδιαίτεροι οι δεσμοί της οικογένειας με… Continue reading
Τον Μάρτιο του 1935, μια εκκεντρική οικογένεια Άγγλων καταφθάνει κι εγκαθίσταται στην Κέρκυρα. Πρόκειται για την χήρα Λουίζα Ντάρρελ, τον γιο της –νιόπαντρο κι επίδοξο συγγραφέα- Λώρενς με την σύζυγό του Νάνσυ Μάγιερς,… Continue reading
Φαγκρί, φαμώβ. Φθονερές ματιές. Ο Γιάννης ο φονιάς. Οξεία φλεγμονή. Για τον φόβο των Ιουδαίων. Το φοινικόδασος στο Βάι, αρχές Αυγούστου. Φολκλορικά συγκροτήματα. Φόρος αίματος. Φούστα-μπλούζα. Φράουλες και Φραουλία. Είναι μία, μόνο μία… Continue reading
«Οταν έχεις ζήσει στην Υδρα, δεν μπορείς να ζήσεις πουθενά αλλού, ούτε καν στην Υδρα». Leonard Cohen Λονδίνο, χειμώνας του 1959. Ένας νεαρός καναδός, περιπλανιέται στο συννεφιασμένο και βροχερό Λονδίνο, βουτηγμένος στην κατάθλιψη. … Continue reading
Aπό την πρώτη επταετία της ζωής μου, δυο είναι οι εικόνες που με γεμίζουν με γλύκα μέχρι σήμερα. Στην μία, με βλέπω άρρωστη, να χουχουλιάζω στο κρεββάτι της Μαμάς και του Μπαμπά, με… Continue reading
Πώς βαριέμαι σ’ αυτήν την παραλία. Ποτέ δε συμβαίνει τίποτα. Πέρασε ολόκληρο το φθινόπωρο κι ολόκληρος ο χειμώνας, ήρθε η άνοιξη κι εγώ κολλημένος εδώ, στην άμμο. Κι όσο σκέφτομαι πόσο ωραία ήταν… Continue reading
Παραμυθάς και ταξιδευτής, αυτό ήταν ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Κι ευτυχώς γιατί, αυτές οι δυο του ιδιότητες, ευθύνονται για τον μαγικό κόσμο της παιδικής μας ηλικίας. Όλοι γνωρίζουν τα παραμύθια του, μ’ αυτά… Continue reading
Tο 1935 το Μπούρτζι, το επιθαλάσσιο φρούριο στην νησίδα μπροστά στο λιμάνι του Ναυπλίου, μετατράπηκε σε ξενοδοχείο πολυτελείας. Η εγγύτητα στην πρωτεύουσα, η ειδυλλιακή τοποθεσία και η απομόνωση που εξασφάλιζε, το έκαναν αγαπημένο… Continue reading
Μεσημεράκι και πάμε, οι δύο φίλες, στον Α-Β να κάνουμε τα ψώνια της εβδομάδας. Ολοκληρώνουμε τις αγορές μας, πληρώνουμε και βγαίνουμε με τα καροτσάκια μας να πάμε να φορτώσουμε το αυτοκίνητο. Φορτώνω εγώ… Continue reading
Η γυναίκα στο διπλανό κάθισμα στο σταθμό, καθώς περιμένουμε την ανταπόκριση, μιλά δυνατά χωρίς ν’ απευθύνεται σε κανέναν. Είναι γύρω στα 45, νόστιμη, καλοβαλμένη. Κοιτάζει ευθεία μπροστά και σφίγγει στα χέρια της 3-4… Continue reading
