"Και αυτό, μπαμπά, θα δείχνει ό,τι θέλουμε?"

Κατ’ αρχήν να πω ότι τα πρώτα πεντ’ – έξι χρόνια της ζωής μου, άκουγα αποκλειστικά ραδιόφωνο. Κι αυτό γιατί τηλεόραση στην Ελλάδα δεν υπήρχε. Μεγάλωνα, λοιπόν, με τη Θεία Λένα και τις καθημερινές πρωϊνές (σε συνέχειες) εκπομπές: Το Σπίτι Των Ανέμων, Μικρή Πικρή μου Αγάπη και δεν συμμαζεύεται. Αυτά τα άκουγε η γιαγιά. Και φυσικά την εκπομπή με τα ταλέντα του Γιώργου Οικονομίδη («Φίλοι μου αγαπημένοι, γειά σας και χαρά σας!»). Θυμάμαι, ο Οικονομίδης πρέπει να είχε χάσει κάποιο παιδί από πνιγμό, στραβοκατάπιε τη μπουκιά του, ή κάτι τέτοιο. Από τότε, η μόνιμη επωδός της γιαγιάς ήταν: «Μάσα καλά το φαί σου. Από ………. πνίγηκε το παιδάκι του Οικονομίδη». Στη θέση των αποσιωπητικών έμπαινε το φαγητό της ημέρας: μακαρόνια, μπιφτέκια, ψάρι, φασολάκια κ.λ.π. Μέχρι που το αυθάδικο κατσαρομάλλικο τετράχρονο που ήμουν τη ρώτησε: «Μα, βρε γιαγιά, από τι πνίγηκε τελικά το παιδάκι του Οικονομίδη? Κάθε μέρα πνιγόταν?». Και το τροπάρι αυτό σταμάτησε άδοξα.

Τα απογεύματα με τους γονείς τα ακούσματα ήταν άλλα. Μουσική και τραγούδια, εκπομπές λόγου και τέχνης, θεατρικές εκπομπές. ειδήσεις κ.λ.π. Όπως σε όλες τις ελληνικές οικογένειες, των μεγάλων πόλεων τουλάχιστον, το ραδιόφωνο αποτελούσε το ένα βασικό μέσο οικιακής ψυχαγωγίας. Το άλλο ήταν οι «βεγγέρες», οι προσωπικές συναναστροφές με φίλους και συγγενείς. Μέχρι που, κάποιο απόγευμα, ο μπαμπάς γυρνώντας από το γραφείο, έφερε σπίτι ένα μεγάλο χαρτοκιβώτιο. Απ’ έξω έγραφε με μαύρα γράμματα «TELEFUNKEN». Και μέσα είχε ένα περίεργο μηχάνημα. Ήταν η πρώτη τηλεόραση που μπήκε σπίτι μας και η χρονιά ήταν το 1967.

Οι δοκιμαστικές εκπομπές της ΥΕΝΕΔ είχαν ήδη αρχίσει προ μηνών. Το σήμα του σταθμού ατελείωτες ώρες, τα Μίκυ Μάους που έβλεπα μανιωδώς, μιαν εκπομπή για τις γυναίκες («Για σας Κυρίες μου» με τον Τάκη Καβαλιεράτο), άπειρα μουσικά βιντεοκλίπς της εποχής (κάποιος τραγουδιστής ή τραγουδίστρια, να τραγουδά «on location»), τον δικτάτορα Παπαδόπουλο να διακόπτει ανά πάσα στιγμή το πρόγραμμα (κυρίως τα αγαπημένα μου Μίκυ Μάους) για να βγάλει λόγο σε ακατάληπτη για μένα (και όχι μόνο) γλώσσα και άλλα πολλά. Και, βέβαια, θυμάμαι την Ελένη Κυπραίου να μας ανακοινώνει το πρόγραμμα της ημέρας. Η πρώτη εποχή της ελληνικής τηλεόρασης, τότε που την ευθύνη της είχε ο στρατός μέσω της Γεωγραφικής του Υπηρεσίας, αναπαραστάθηκε πειστικότατα από τον Περάκη στην ταινία του «Λούφα και Παραλλαγή».

Η τηλεόραση με μάγεψε. Γνώριζα ήδη πολύ καλά και αγαπούσα τον κινηματογράφο, και η ιδέα του να έχω ένα «μικρό σινεμά» στο σπίτι με ενθουσίαζε. Η μηχανή προβολής με τις ταινίες των 8mm (cartoons Χοντρός-Λιγνός, Μπάστερ Κήτον κ.λ.π.) παραμερίστηκε, και η πιτσιρίκα που ήμουν καθόταν στο καρεκλάκι της και χάζευε τη φωτισμένη οθόνη. Σιγά-σιγά το πρόγραμμα εμπλουτίστηκε με αμερικανικές –κυρίως- και αγγλικές σειρές, κάποιες από τις οποίες παρακολουθούσα φανατικά.

Θυμάμαι πολύ έντονα να παρακολουθώ σε απευθείας σύνδεση την προσσελήνωση του Apollo 12 και τον περίπατο του πληρώματος στο φεγγάρι, στις 19 Νοέμβρη του 1969 (γεγονός που αμφισβητήθηκε σφόδρα από τη σκεπτικίστρια γιαγιά!!!).

Παρακολουθούσα ανελλιπώς τη Μάγισσα, το Τζίνι και τη Τζίνι, τη Λούσυ, το Χαμένοι στο Διάστημα, το Λόουν Ρέηντζερ, τη Λάσσυ, το Σταρ Τρεκ, το Παίητον Πλαίης (που στάθηκε αφορμή για τις πρώτες ερωτήσεις σεξουαλικού περιεχομένου προς αμήχανους γονείς, όπως «μα πως θα κάνει μωρό η Άλισσον αφού δεν είναι παντρεμένη?»), τη Μάχη, τον Μπεν Καίησυ, τον Δόκτωρα Κιλνταίαρ, το Φυγά, τις Επικίνδυνες Αποστολές, του Εκδικητές, τον Άγιο, τους Αντίζηλους, τη Ζώνη του Λυκόφωτος, τα αγγλικά θρίλερ κάθε Σάββατο βράδυ σε παραγωγή της Anglia TV. Και πολλές, πολλές άλλες, όλες σε μαύρο – άσπρο. Ελληνικές παραγωγές άρχισα να παρακολουθώ αργότερα, κυρίως αυτές που ήταν βασισμένες σε βιβλία.

Και ήμουν ήδη 19 χρονών, το 1979 που ήρθε η έγχρωμη στην Ελλάδα και πήραμε κι εμείς. Και ήμουν 29 το 1989 που άρχισαν να εκπέμπουν τα ιδιωτικά κανάλια. Και ξαναείδα έγχρωμες τις σειρές της παιδικής μου ηλικίας (!).

Σήμερα, πια, σπάνια βλέπω τηλεόραση, προτιμώ τα dvd. Μάλλον τη χόρτασα σε τόσο αυξημένες δόσεις που την «πήρα», έβγαλα κι εκείνη τη 14άρα από το δωμάτιό μου πριν δυο χρόνια, και απέχω συστηματικά. Ωστόσο, αν θελήσω κάτι να δω (πολύ επιλεκτικά πια) το βλέπω στον υπολογιστή, μέσω της κάρτας τηλεόρασης. Η σημερινή τηλεόραση δεν μου αρέσει ιδιαίτερα και, συνήθως, κάτι που θέλω να δω εκπέμπεται από τα κρατικά κανάλια. Προτιμώ τα βιβλία μου, τις μουσικές μου, τα γραπτά μου.

Μήπως γερνάω, γιατρέ μου?

Category : ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ